Samen met hun familieleden, in totaal ongeveer 100.000 mensen, moeten de werknemers hun onderkomen op het fabrieksterrein verlaten. Hele generaties hebben er gewoond. Er wordt ruimte gemaakt voor een aantal technologiebedrijven.

De fabriek, op 20 kilometer van de hoofdstad Dhaka, is het slachtoffer geworden van de vermindering van de vraag naar natuurlijke vezels. Bangladesh verdient nu ongeveer 300 miljoen dollar per jaar met de export van jute. Dat is nog geen derde van wat het er twintig jaar geleden mee verdiende.

Ruzies tussen diverse vakbonden hebben de fabriek ook geen goed gedaan. Bovendien was er sprake van slecht management sinds de productie in de jaren zeventig in handen kwam van de overheid.

De sluiting heeft niet geleid tot noemenswaardige protesten. Wel zijn er op het 120 hectare metende fabrieksterrein talloze politiemensen aanwezig. Gisteren was een vrije dag in Bangladesh, maar de fabrieksmensen voerden de laatste werkzaamheden uit.

De ouderen onder hen leken zich erbij neer te leggen dat ze weg moeten. Ze krijgen een vertrekpremie. De jongeren waren opstandiger. Niet alleen is hun vertrekpremie lager dan die van oudere collega’s, de kans op ander werk is heel klein.

Gezien hun geringe opleiding is er voor hen geen plaats bij de technologiebedrijven die er komen. „Onze ouders hebben ons niet naar school gestuurd of een ander vak laten leren, omdat ze ervan uitgingen dat er hier voor ons werk was”, aldus een van hen.

De vertrekpremies kosten de overheid omgerekend ongeveer 86 miljoen euro. De verliezen van de fabriek zijn opgelopen tot 172 miljoen euro, meer dan dat die waard is.