Ik vind de reactie van Blokland op mijn suggestie om toch nog eens na te denken over mogelijke samenwerking met Europese conservatieven (Reformatorisch Dagblad, 6 februari 2006) weinig overtuigend. Blokland beweert dat er een inhoudelijke kloof gaapt tussen ChristenUnie-SGP en Britse Conservatieven. De enorme kloof, niet alleen inhoudelijk maar vooral ook ethisch, met zijn huidige fractiegenoten laat hij onbesproken. Is het werkelijk de missie van een Nederlands christenpoliticus om schouder aan schouder te staan met Umberto Bossi? Inruilen
Volgens Blokland zijn de Conservatieven „kritischer over Europa dan de ChristenUnie-SGP.” Dat is aantoonbaar onjuist. Net als ChristenUnie-SGP zijn de Conservatieven immers tegen verdere pogingen tot ondemocratische centralisering in Brussel, maar voor samenwerking waar nodig.

De Conservatieven zijn net als ChristenUnie-SGP (ik citeer het verkiezingsprogramma van de laatsten) dus tegenstanders van Europese staatsvorming, maar voor een Unie waarvan de lidstaten de politieke kernen blijven. Dit in scherp contrast met de grootste partij in de huidige ”Onafhankelijkheids & Democratie”-fractie: de United Kingdom Independence Party (UKIP), een gelegenheidspartijtje dat maar één echt standpunt heeft: het Verenigd Koninkrijk zo snel als mogelijk uit de EU loodsen. Op basis van zijn eigen argumentatie zou Blokland dus eerder vandaag dan morgen UKIP voor de Conservatieven moeten inruilen!

Verder meent Blokland ten onrechte dat „zorg voor de schepping of zorg voor de zwakkeren in de samenleving” aan de Conservatieven niet besteed is en dat het „vooral vrijemarktideologie (is) wat de klok slaat.” Maar David Cameron heeft, sinds hij in november de nieuwe Conservatieve partijleider werd, een nieuwe weg ingeslagen.

Hij is teruggekeerd naar de ”One Nation”-traditie in het Britse conservatisme, dat zijn intellectuele bronnen vindt bij de grote Britse conservatieve denkers die niet voor Groen van Prinsterer onderdoen. In een serie stimulerende toespraken (na te lezen op www.conservatives.com) heeft Cameron sindsdien de nieuwe koers van de Conservatieven uiteengezet. Zorg voor het milieu is daarbij expliciet een van zijn speerpunten, „sociale rechtvaardigheid” en het „bestrijden van wereldarmoede” zijn twee van zijn andere prioriteiten.

Schamen
Er zijn in Europa geen andere partijen met eenzelfde religieuze profiel als ChristenUnie en SGP. Maar ook in dit opzicht zijn de Conservatieven de moeite waard. Cameron heeft een zwaar gehandicapt zoontje, en zijn ervaringen als ouder van dit kind hebben zijn inzicht in het belang van elk leven versterkt. Tijdens zijn verkiezingscampagne -en dit in een land dat nog meer van God vervreemd is dan Nederland- zei Cameron dat hij in God gelooft.

Hij heeft ook aangekondigd om als overheid het huwelijk te willen stimuleren. Het blijft niet alleen bij mooie woorden. Cameron maakt vrijwel wekelijks nieuwe beleidsvoorstellen bekend die laten zien waarom de Conservatieven op dit moment de meest prikkelende politieke partij van Europa zijn. Uiteindelijk zullen er met elke politieke bondgenoot meningsverschillen blijven bestaan. Ook tussen ChristenUnie en SGP zijn de verschillen over landelijke politiek op onderdelen geprononceerd. Daar gaat het in het Europees Parlement echter niet om.

Soms is het makkelijker dingen maar bij het oude te laten onder het Amerikaanse motto ”if it ain’t broke, don’t fix it”. Maar het samenwerkingsverband waarin ChristenUnie-SGP nu dagelijks opereert is wel degelijk kapot. ChristenUnie-SGP zou zich moeten schamen voor de huidige fractiegenoten. Tot nu toe was er gezien de eurofilie van de christendemocratische broeders misschien geen keuze. Nu zich een redelijk alternatief aandient, zou ChristenUnie-SGP op z’n minst de deur welwillend open moeten houden.

De auteur is internationaal secretaris van de Edmund Burke Stichting.