Hulporganisaties in de gereformeerde gezindte kampen met wantrouwen onder de gevers, zo blijkt uit een peiling op de website van deze krant. Niet minder dan 60 procent van bijna 500 stemmers bevestigde gisteren de stelling ”Ik wantrouw liefdadigheidsinstellingen”.Verreweg het grootste deel van die 60 procent denkt dat te veel geld aan de strijkstok blijft hangen. En een minderheid ziet eenvoudigweg te weinig resultaat.

Begrotingscijfers van kleine christelijke hulporganisaties ondersteunen de uitslag van de peiling. Steeds vaker luiden ze de noodklok. Inmiddels lijkt van incidenten geen sprake meer; ze hebben structureel te maken met tegenvallende inkomsten uit de achterban.

Grotere organisaties hebben minder financiële problemen. Maar de kleinere verenigingen, dikwijls gebonden aan kerken en afhankelijk van collectes, hebben het moeilijker.

Zo zag Helpende Handen, de vereniging Gehandicaptenzorg van de Gereformeerde Gemeenten, zich vorige week genoodzaakt twee arbeidsplaatsen te schrappen. De reden? Te weinig gulle gevers.

En de Gereformeerde Zendingbond in de Protestantse Kerk in Nederland kan vanaf volgend jaar een aantal vacatures op het zendingsveld niet meer opvullen.

De vraag is hoe de tegenvallende giften te verklaren zijn. Bijna 50 procent van de Nederlanders vindt dat liefdadigheidsinstellingen te weinig duidelijkheid geven over de besteding van giften, zo bleek uit een deze week gepubliceerde enquête van het onderzoeksbureau Wemar.

Het belang van transparantie en inzicht in de geldstromen kan moeilijk worden overschat, benadrukt Rina Molenaar, verantwoordelijk voor fondsenwerving bij Woord en Daad. De interkerkelijke hulporganisatie is een van de weinige instellingen met een positief resultaat: de inkomsten uit donaties stegen vorig jaar met 14 procent naar 19,4 miljoen euro.

„De pers heeft de laatste tijd veel gepubliceerd over de onduidelijkheid van de bestedingen bij de tsunami. Ik weet zeker dat die publicaties ook invloed hebben op de gereformeerde gezindte”, aldus Molenaar. „In de loop van de jaren is een gedragsverandering opgetreden. Vroeger gaf onze achterban in goed vertrouwen, maar nu zijn velen kritischer.”

Woord en Daad investeert veel in communicatie. Molenaar: „Bij de tsunami hebben we inzicht in de cijfers gegeven: we hebben dit en we geven het zo uit. Op den duur betaalt zo’n manier van communiceren zich terug. En na een gift sturen we de gever een bedankbriefje. Ook dat werkt.”

Uit de peiling op de website van deze krant blijkt wantrouwen toch moeilijk weg te nemen. Het Keurmerk van Centraal Bureau Fondsenwerving (CBF) garandeert geen betrouwbaarheid, menen ruim 200 stemmers. Ids de Vries (19) uit Groningen vindt het „erg naïef”, zo zegt hij op de website, om te denken dat alleen het keurmerk verandering brengt in de betrouwbaarheid van een organisatie.

M. van der Wilden van het CBF bestrijdt dat. „Wij verplichten hulporganisaties dat ze aan een onafhankelijk accountantskantoor inzicht geven in hun jaarrekening. En bovendien mag maximaal 25 procent van de begroting worden besteed aan kosten. Voor ons is het moeilijk om strijkstokverhalen te weerleggen. Het enige wat wij kunnen doen, is onze criteria handhaven.”