Ex-geallieerde militairen, onder wie een aantal Belgen, leggen kransen aan de voet van het monument bij een 75 jaar oude treurwilg. De boom werd in de winter van 1944-1945 bijna helemaal weggeschoten, maar herstelde op wonderbaarlijke wijze.De strijd bij het Capelse veer telt nauwelijks mee in de geschiedenisboeken over de Tweede Wereldoorlog. Het is een vergeten strijd. Maar hoe hevig er zestig jaar geleden is gevochten op dit eilandje tussen de rivieren de Bergse Maas en het Oude Maasje maken de cijfers duidelijk. In totaal sneuvelden er bijna 1200 mannen.

De Duitse generaal Kurt Student (overleden in 1978) hield rond Kerst 1944 in de Overdiepse Polder bij het Capelse veer fanatiek een bruggenhoofd in stand. Jonge soldaten konden er naar zijn idee gevechtservaring opdoen. Bovendien konden zij vanuit dit punt blijven patrouilleren. Even fanatiek trachtten de geallieerden (Polen, Britten, Canadezen en Belgen) de Duitsers weg te krijgen. Ze voerden vier aanvallen uit, waarvan de laatste een week lang duurde. Zestig kanovaarders werden zelfs naar de Bergse Maas gezonden om onder dekking van een rookgordijn de vijand in de rug aan te vallen. Bijna allen kwamen om.

Hermann Plocher, een Duitse generaal, achtte het onverantwoord het bruggenhoofd nog langer te handhaven. Hij slaagde er echter niet in Student op andere gedachten te brengen. Pas eind januari 1945, toen Student als bevelhebber was vervangen door Blaskowitz, besloten de Duitsers het bruggenhoofd Capelse veer te ontruimen.

De laatste aanvallen onder barre winterse omstandigheden waren volgens de Waalwijkse historicus dr. D. L. Roitero volkomen overbodig. Van het Duitse bruggenhoofd ging naar zijn mening geen dreiging meer uit.