The Times De Britse krant The Times besteedt naar aanleiding van de commotie en hectiek rond de walvis die vorige week bij Londen in de Theems rondzwom, aandacht aan eerdere bezoeken van walvissen aan de Britse hoofdstad.

„Door de jaren heen hebben er vele keren walvissen in de Theems gezwommen - maar niet eerder werd een vis door zo veel aandacht en medelijden omringd. De laatste keer dat zo’n grote walvis zo ver stroomopwaarts zwom was in 1961, toen een 5 meter lange walvis gesignaleerd werd bij Kew Bridge. Toen werd het schepsel als gevaarlijk bestempeld nadat het over een rubberbootje heen was gezwommen en een man verdronk. In plaats van het dier te redden, werd de vis door de politie gevolgd, die het publiek waarschuwde op zijn hoede te zijn tot het dier dood was.

In het verleden hadden de walvissen een weerbarstiger leven. Londen was in de 17e eeuw bijvoorbeeld de bakermat van een florerende walvisvangstindustrie die tienduizenden dieren jaarlijks het leven kostte, simpelweg om olie af te tappen. Kuipen met walvisolie werden in de straten geplaatst en iedere nacht aangestoken. De stad kreeg daardoor de reputatie van best verlichte stad van Europa. (…) Het betekent dat wanneer een walvis eens de Theems afzwom, de Londenaren een stuk minder vriendelijk waren dan vandaag.”

Het Nieuwsblad

De Vlaamse krant Het Nieuwsblad hield een grote enquête naar de kerkelijke betrokkenheid van de Vlamingen. Nog geen 4 procent van de Vlaamse bevolking blijkt wekelijks een eredienst te bezoeken. Volgens commentator Gunther Vanpraet zijn daar twee „goede redenen” voor: de conservatieve standpunten van de kerk en de afstandelijke invulling van de eredienst.

„Veel te veel erediensten hebben geen aansluiting met het dagelijks leven van de Vlaming. De preek van de priester moet geen routineuze, afstandelijke historische beschouwing zijn van een deel van het Oude of Nieuwe Testament, maar moet veel meer gaan over zingeving, vertaald naar hedendaagse thema’s. Veel priesters zijn wellicht te oud om die inhoudelijke stap nog te maken. Jonge priesters moeten een nieuwe wind laten waaien maar worden door sommige bisschoppen en het Vaticaan veeleer afgeremd dan gemotiveerd.

De kloof tussen het instituut kerk en haar gelovigen is wellicht nog nooit zo groot geweest. In feite onbegrijpelijk, omdat er wellicht nog nooit zo veel Vlamingen op zoek zijn geweest naar zingeving, naar „iets” om in te geloven, naar een boodschap waar ze zich achter kunnen scharen. De kerk heeft een enorme doelgroep, maar bereikt die niet. Iedereen verliest.”

Neue Zürcher Zeitung

De Franse president Chirac spreekt plotseling „klare taal”, constateert de Zwitserse krant. Volgens de krant heeft hij met zijn pleidooi voor Franse kernwapens de toonzetting van de discussie rond Iran aanmerkelijk veranderd.

„Bij de uitvoering van het afschrikbeleid behoren (volgens Chirac, MW) de modernisering van de atoomwapens en een overeenkomstige begroting. Dat zijn thema’s die sinds het einde van de Koude Oorlog volledig buiten beeld zijn geraakt. Dat zij de houding van staten toch nog steeds bepalen, heeft Chiracs rede onverwachts bevestigd.

Het is duidelijk hoe de stemming in het conflict met Iran veranderd is. De leider van de IAEA, Al-Baradei, sloeg duidelijk hardere tonen aan. De Iraanse raketten, die met nucleaire koppen uitgerust kunnen worden, hebben een reikwijdte die inmiddels ook Athene insluit. De Atlantische kust van Europa is niet buiten bereik. En Iran heeft intussen een president die een retoriek uitslaat die hem elders in de gevangenis zou doen belanden. Bush werd indertijd bekritiseerd, ook van de kant van de Duitse bondskanselier, omdat hij de militaire optie „niet uitgesloten” had. De Amerikaanse uitlating was echter volkomen juist, ook en juist in het kader van onderhandelingen.

Wat fataal kan zijn, is dat de westerse inlichtingendiensten het niet eens schijnen te zijn over de vraag hoe lang het kan duren voordat Iran een atoomwapens inzet. De tijdsfactor speelt daarin een beslissende rol. Chirac heeft de toonzetting van het debat nu in ieder geval aanzienlijk veranderd.”

The Economist

Het Britse weekblad vraagt zich af wat nu het ware gezicht van Iran is: heeft het land inderdaad enkel defensieve bedoelingen met zijn kernwapens of schuilt er meer achter?

„Welke theorie over Iran is juist? Het regime is ondoorgrondelijk. Misschien zijn er wel twee Irans, zwenkt het land in verschillende omstandigheden tussen angst en ambitie. Wat ook het geval mag zijn, het is nu duidelijk geworden dat vertrouwen op enkel het gesprek om Iran te weerhouden van nucleaire activiteiten heeft gefaald. Het is tijd om naar de VN-Veiligheidsraad te gaan en het effect van sancties te beproeven.”

Samenstelling: Mark Wallet