Te Boekhorst wilde vrijdagavond desgevraagd best even zijn verhaal doen. „Dat is een goede therapie, zo is me door de hulpverleners verteld.”De Brabander was vrijdagochtend op weg naar zijn werk in Eindhoven. Het was rond tien voor acht. „Ik voegde in vanaf de oprit van de snelweg. De bestuurder van de tankauto die al op de A67 reed, merkte mij niet op toen hij van rijstrook veranderde. Hij raakte me en ik begon te tollen. Ik werd door de vrachtwagen door de vangrail gedrukt. Samen reden we het talud af. Beneden kantelde de tankauto en kwam op het dak van mijn auto terecht.”

De onfortuinlijke automobilist belde zelf met zijn mobieltje 112. Ik zei: „Jullie zien me niet, maar ik lig er wel onder. Dus pas alsjeblieft op en ga niet met groot materieel te werk. Daarna heb ik m’n secretaresse gebeld om een aantal afspraken te verzetten. Ik heb haar gezegd dat ik voorlopig nog even niet kwam. Mijn vrouw en kinderen bracht ik ook op de hoogte. Jongens, geen paniek, alles komt goed.”

In zijn benarde positie werd Te Boekhorst af en toe toch behoorlijk angstig. „Die vrachtwagen lag niet al te stabiel. Op een gegeven moment sprong het linkerraam eruit. Daarna was de rechterkant aan de beurt. En telkens zakte de tankauto dieper op mijn auto.”

Hulpverleners stelden de Brabander gerust. Ze vertelden me dat er stikstof in de tank zat. „Ik werd van alle vorderingen maximaal op de hoogte gehouden.”

De schok valt Te Boekhorst alles mee. „Slachtofferhulp is al twee keer geweest. Goeie jongens. Ik ben een positief mens, maar ik zal vast nog wel een paar keer wakker schrikken. Ik besef heel goed dat ik door het oog van de naald ben gekropen.”

De A67 ging vrijdagmiddag pas weer rond halfvier open. De vrachtwagen werd even voor drie uur op de wielen gezet en weggesleept. Omdat de tank niet lekte, kon de combinatie zonder te worden leeggepompt worden afgevoerd.