Dat blijkt uit het boek ”Cross on the Star of David” van de Israëlische historicus Uri Bialer. Het werk gaat over Israëls buitenlandse politiek ten opzichte van de christelijke wereld tijdens de eerste vijftien jaar van het bestaan van Israël.Uit het boek blijkt dat Pius XII de staat Israël, die in 1948 werd opgericht, niet met welgevallen bezag. De Amerikaanse ambassadeur vertelde, zo blijkt uit het boek, na een audiëntie bij Pius XII in 1948, dat „de paus nooit de soevereiniteit van Israël over het Heilige Land accepteert.” Het Vaticaan pleitte voor internationaal bestuur over Jeruzalem.

Maar voor de Israëliërs was dat onacceptabel. „De internationalisering van Jeruzalem betekent christelijke controle over Jeruzalem, en dat betekent controle van het Vaticaan over Jeruzalem.”

Een deel van de Joden was verontwaardigd over de matte houding van het Vaticaan tijdens de Jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog, ook al zou die kritiek op Pius XII pas in de jaren zestig echt loskomen.

Het roer ging in het Vaticaan na de dood van Pius XII om. Eerst werd op instigatie van paus Johannes XXIII het antisemitisme krachtig veroordeeld, wat uitmondde in het conciliedocument ”Nostra aetate” (1965).

Maar het duurde nog bijna dertig jaar voordat het Vaticaan betrekkingen wilde aangaan met Israël. In 1993 knoopten de Heilige Stoel, het opperbestuur van de Rooms-Katholieke Kerk, en Israël bilaterale diplomatieke banden aan.

Benedictus XVI streeft sinds hij paus is naar optimalisering van de betrekkingen met Israël. Dat blijkt onder andere uit het bezoek van de Israëlische president Moshe Katsav aan de paus van twee maanden geleden, dat vroeg viel in het pontificaat. Bij die gelegenheid nam de paus zelfs het boek van de Israëlische historicus Bialer in ontvangst.

Toch steggelen het Vaticaan en Israël nog steeds over het beheer van de door het Vaticaan als heilig beschouwde plekken in Jeruzalem.