”Eén!” is het motto van de Nationale Gebedsdag. Deze vormt de afsluiting van de Week van Gebed. De dag wordt gehouden in Haarlem, Leeuwarden, Groningen, Zwolle, Apeldoorn en Leiden.De eindverantwoordelijkheid ligt voor het eerst in handen van de Evangelische Alliantie (EA) als landelijk platform. Dit besluit is genomen op verzoek van Agapè, die tot nu toe het voortouw nam in de organisatie. De beslissing past in het beleid van Agapè om zich te concentreren op evangelisatie en discipelschap. Agapè blijft wel via deelname aan de projectgroep Nationale Gebedsdag nauw betrokken bij de organisatie.

Vijfentwintig jaar geleden begon Agapè met het organiseren van de nationale gebedsdagen. Roor: „Doel was dat christenen aan het begin van het jaar zouden bijeenkomen om de knieën te buigen voor Gods troon. Gebed is niet alleen individueel nodig, maar ook op nationaal niveau als volk. Het is noodzakelijk dat christenen uit alle kerkelijke tradities de noden van Nederland en van de wereld opdragen aan God. Hij heeft een plan met de verschillende volken, van het begin der wereld tot het einde toe. Eenmaal zullen alle volken samenkomen rond Zijn troon.”

Spreiding
Aanvankelijk had de gebedsdag op één plek plaats. De eerste jaren kwamen er zo’n 3000 mensen op af. Sinds een jaar of vier, toen de dagen minder bezoekers begonnen te trekken, worden de dagen regionaal gehouden. Nieuw is dat de zes regionale werkgroepen meer vrijheid krijgen voor een eigen invulling van het programma. Ze kunnen de aangedragen gebedspunten toespitsen op de situatie in hun regio.

De EA hoopt het aantal plaatsen in de komende jaren uit te breiden van zes naar tien. Daarbij wordt vooral gedacht aan enkele steden in het zuiden van Nederland, zoals Middelburg en Eindhoven. Vanuit het zuiden is al verschillende keren aangedrongen op een gebedsdag in de eigen omgeving. Ook zijn er plannen om in het oosten, zoals in Hengelo, te beginnen.

Wil het opzetten van een gebedsdag slagen, dan is de inbreng van de plaatselijke kerken van belang, zegt Roor. „Rotterdam is dit jaar afgevallen omdat dit onvoldoende lukte. In Utrecht gaat het ook niet door, maar daar hebben de kerken juist een goede samenwerkingsvorm gevonden om voor de stad te bidden. Daar staat tegenover dat de gebedsdag dit jaar voor het eerst ook in Leiden plaatsvindt. Amsterdam doet niet mee aan de gebedsdag, maar de kerken hebben wel deze week gebedsbijeenkomsten gehouden. Voor ons is het belangrijk dat een gebedsdag niet alleen voor de stad zelf wordt gehouden, maar ook uitstraalt in de regio.”

Roor hoopt dat christelijk Nederland zich massaal in gebed voor God verootmoedigt. „We dromen eigenlijk van een situatie zoals in Afrika, waar christenen voor gebed bijeenkomen in stadions ter grootte van de ArenA in Amsterdam. De thematiek van het gebed is de afgelopen jaren altijd breed geweest. Het gaat niet alleen om het gebed om bekering van ongelovigen, maar ook om diaconaat, armoede en politiek.”

Vrijmoedigheid
De deelnemers aan de gebedsdagen kwamen de afgelopen jaren uit geheel christelijk Nederland. „Verhoudingsgewijs komen de meesten uit de traditionele kerken, omdat de meeste evangelischen hiervan lid zijn. Het zijn vaak mensen die al in hun eigen gemeente betrokken zijn bij gebedsgroepen. Omgekeerd gaat er vanuit zo’n gebedsdag ook een impuls uit naar de plaatselijke kerken om het hele jaar door te bidden.”

De noodzaak van het gebed leeft, zo is Roors overtuiging, maar toch kennen volgens hem nog veel mensen verlegenheid als om het gebed gaat. „Bij evangelischen is er veel vrijmoedigheid. Maar in traditionele kerken is nog wel veel schroom voor het persoonlijk gebed. Toch zie je dat meer mensen gewend zijn om hardop te bidden dan vroeger.”

Roor hoopt dat het thema van de gebedsdag meer gaat leven onder christenen. De dag staat in het teken van de eenheid door het geloof in Jezus Christus. „Die eenheid is een gave van God”, zegt Roor, „en juist daarom worden we door Paulus opgeroepen deze te bewaren, ons ervoor in te spannen. Ik zeg wel eens: eenheid is de testcase van ons geloof. Vooral niet-christenen en jongeren letten daarop. Hoeveel geduld hebben we met elkaar? Zijn we bereid de ander in liefde te verdragen? Laten we zo dan ook met elkaar omgaan. Dat zal de samenwerking tussen christenen uit de evangelische beweging en uit de reformatorische traditie ten goede komen.”