De bomen op het pleintje tussen Domkerk en Domtoren staan roerloos naar de grijze hemel te staren. Ooit strekte de kerkruimte zich uit tot de Domtoren. Maar een tornado blies in 1674 een groot deel van het kerkschip tegen de vlakte. En sindsdien is er een stukje ”buiten” tussen toren en kerk.Op gezette tijden strooit de klok boven in de toren zijn klanken uit over de stad. Een stad die alles uit de kast getrokken heeft om van het komende kerstfeest een commercieel succes te maken. Slingers, takken, lampjes. En alles natuurlijk besprenkeld met een flinke dosis jinglebells.

Tussen al dat jaarlijks komende en gaande kerstgeweld in, staat daar al eeuwen lang de kerk. Een lofzang van gotiek, waar Kerst al gevierd werd toen de kerstman en de spuitsneeuw nog niet uitgevonden waren.

Voor mensen die bij Kerst alleen maar denken aan die kerstman of de spuitsneeuw, projecteert de NCRV sinds vorige week woensdag iedere avond tot Kerst op een zijmuur van de kerk Bijbelwoorden. Vijf verschillende teksten per avond.

De dame achter de informatiebalie in de Domkerk, weet waarover het gaat. „U bedoelt de projectie van teksten tegen de zijmuur van de kerk, toch? Dat is een project van de NCRV. Die had mensen opgeroepen om ideeën in te dienen over de manier waarop je Bijbelteksten meer wereldkundig kunt maken, als ik het goed begrepen heb. Iemand kwam met het voorstel om de teksten hier ’s avonds op de muur van de Domkerk te projecteren en dat hebben ze gedaan.”

Ze trekt de dikke das om haar nek nog iets vaster aan, want het is in de kerk zeker zo koud als buiten. Ondertussen telt ze snel de binnenkomende bezoekers. Ze wil nog wel even kwijt dat ze denkt dat het niet alleen Bijbelteksten zijn die ’s avonds op de muur worden geprojecteerd. „De kerk gaat om vier uur dicht en toen ik er pas om vijf uur langsliep, zag ik dat de projectie al begonnen was. Zo gauw het donker is, heeft het zin, anders zie je er niks van. Maar ’t waren niet alleen Bijbelteksten, dacht ik. Ik zag ook een zin als ”Vrede op aarde” op de muur staan. Echt mooi, hoor”, zegt ze waarderend.

Ze spiedt naar de deur en drukt snel weer een paar keer het handtellertje in om het aantal bezoekers bij te houden. En bezoekers zijn er genoeg op deze decemberdag. Sommigen mensen krijgen op het pleintje tussen toren en kerk zichtbaar de smaak van de historie te pakken. Een ouder echtpaar staat te frunniken aan een papiertje. Ze komen uit Nijmegen en ze zoeken een museum. „Nee, niet de Domkerk”, lacht mevrouw. „Al is die ook prachtig, hoor, maar die hebben we al heel vaak gezien.”

Van het Bijbeltekstenproject hadden ze nog niet gehoord. „Maar ik vind het een uitstekend idee. Echt uitstekend. En waar is dat dan? O, daar aan de zijkant. Jammer dat het nog niet donker is.”

Op een bankje, net buiten de zogenaamde Pandhof -een soort kloostertuin naast de kerk- zit een bemutste jongen. Een grote rugzak staat naast het bankje en hij trekt net z’n handschoenen uit om in een vuistdikke gids nog meer bezienswaardigheden over de Domstad op te diepen. Van Bijbelteksten weet hij niets. Althans: hij spreekt geen Nederlands. Wel gebarentaal. Hulpeloos heft hij zijn handen en schudt hij met zijn hoofd.

Iets verderop staat een man met het hoofd in de nek naar de Domtoren te kijken die bijna met z’n spits in de grijze wolken steekt. Hij komt van de Veluwe en heeft zojuist met een vriend uit Australië de toren beklommen. Hij lijkt verbaasd over z’n eigen prestatie. „Daar, helemaal bovenop, hebben we gelopen”, zegt hij met een trotse klank in z’n stem. „Een verplicht nummer natuurlijk, de beklimming van de Dom als je gasten uit het buitenland op bezoek krijgt.”

Ook hij weet niet van het feit dat Bijbelwoorden bij avond oplichten aan de buitenmuur van de kerk. Wat hij ervan vindt? Hij wrijft bedachtzaam over z’n kin. „Een heel goed idee. Jazeker. Bijbelteksten passen prima in deze omgeving. Toch? Vind ik wel. Héél goed.”