Het weekblad Die Zeit vraagt zich met betrekking tot de verkiezingen die september 2005 werden gehouden of Gerhard Schröder eigenlijk wel bondskanselier wilde worden. „Meende hij het wel of was hij met zijn gedachten al bij iets anders?”De Hamburger kwaliteitskrant roept in herinnering het gezamenlijke optreden van Schröder en de Russische president Poetin op 8 september 2005 in het Berlijnse Intercontinental Hotel. „De beide regeringsleiders verleenden door hun aanwezigheid extra glans aan de ondertekening van het contract voor de aanleg van de pijpleiding en onderstreepten hun wederzijdse vriendschap.

Eigenlijk zou de ondertekening in oktober plaatshebben, maar die was bewust naar voren gehaald omdat Schröder als bondskanselier de eer van het binnenhalen van het contract wilde hebben. Bovendien zouden een paar televisiebeelden van de bondskanselier samen met de Russische president hem de nodige stemmen opleveren bij de aanstaande verkiezingen.”

Schröder stond er stralend bij. Conclusie van Die Zeit: „Misschien omdat Schröder zich in een win-winsituatie bevond: hij zou bondskanselier worden of een hoge baan bij Gazprom krijgen.”

De Süddeutsche Zeitung schrijft dat Schröder van een project profiteert dat hijzelf actief heeft gesteund. „Daarom kan het vermoeden ontstaan hij nu de rente van zijn politieke beslissingen opstrijkt.”

Der Tagesspiegel stelt de kernvraag: „Sinds wanneer wist Gerhard Schröder dat hij deze interessante baan zou krijgen en heeft dit zijn politieke beslissingen beïnvloed?”

De Frankfurter Allgemeine vindt het niet verstandig dat Schröder in een door het Kremlin overheerst gasbedrijf gaat werken. De Financial Times Deutschland voegt eraan toe dat „de naam Gazprom in Rusland regelmatig met ondemocratische tendensen in verbinding wordt gebracht.”

De baan zal de Duitse buitenlandse politiek weinig goeds opleveren. Polen en de Baltische staten hebben het Russisch-Duitse project van meet af aan met argusogen gevolgd. Niet voor niets wordt de vergelijking getrokken met het Molotov-Ribbentrobpact van 1939 waarmee nazi-Duitsland en de Sovjet-Unie Polen opdeelden.

Sommige commentatoren stelden eind jaren negentig, toen Schröder zich de eerste keer voor het bondskanselierschap kandidaat stelde, dat hij niet meer dan „een technocraat is.” Het lijkt erop dat ook de Duitse burgers dat nu eindelijk inzien.

De bekendmaking van Schröders nieuwe baan valt min of meer samen met onthullingen over Schröders samenwerking met de VS. In het openbaar was hij een tegenstander van de oorlog tegen Irak, achter de schermen werkte hij gewoon samen met Washington. Menig burger vraagt zich nu af wie Schröder werkelijk is.

Schröder houdt vol dat er niets aan de hand is en zegt dat berichten dat de nieuwe baan hem tussen de 200.000 en 1 miljoen euro zou opleveren volledig uit de lucht zijn gegrepen. Hij heeft aangegeven gerechtelijke stappen te zullen nemen tegen lieden die in de media onjuiste berichten verspreiden. „Ik ben nog maar net 61 jaar oud en wil werken”, aldus Schröder.

De nieuwe bondskanselier Angela Merkel is mild in haar kritiek. Ze zegt „een zeker begrip” te hebben voor de verontwaardiging in Duitsland. Harder drukt ze zich niet uit, want ze wil de SPD waarmee ze samen regeert niet voor het hoofd stoten.

FDP-voorzitter Guido Westerwelle stelt dat Schröder zijn eigen politieke keuzes nu te gelde maakt en dat hij de Duitse politiek daarmee grote schade berokkent. Daarmee slaat hij waarschijnlijk de spijker op zijn kop. Geliefder wordt de politiek er in ieder geval niet op.

Ook in eigen partij kan men weinig begrip opbrengen voor Schröder. De meeste partijgenoten reageren met: „Ik had het niet gedaan.”

Sommigen voelen zich zelfs bedrogen. Een SPD’er die anoniem wil blijven tegenover Die Zeit: „We voelen ons gebruikt. Het maakt hem niet uit wat de mensen denken.”