Van O. kon niet langer leven met zijn geheim. „Ik had al 100 of 200 keer voor het politiebureau gestaan, maar steeds was er iets dat me tegenhield.” Toen bij de man darmkanker werd geconstateerd, besloot hij schoon schip te maken. „Dat was het druppeltje.”De vrouw was een willekeurig slachtoffer. Van O., destijds een zwerver, was haar huis binnengegaan omdat de voordeur openstond. Hij was op zoek naar een slaapplaats. In de slaapkamer liep hij de bewoonster tegen het lijf. Tijdens een worsteling stak hij haar dood.

De verdachte heeft spijt. Waarom hij de vrouw doodstak, weet hij niet. „Dat vraag ik me na elf jaar nog steeds af”, verzuchtte hij. „Had die voordeur maar nooit opengestaan.” Van O. stond niet bekend als gewelddadig en is zowel voor als na het misdrijf nooit in aanraking geweest met de politie.

Ook deskundigen wisten niet te achterhalen hoe Van O. tot zijn daad is gekomen. Ze constateerden noch een motief, noch een geestelijke afwijking en verklaarden hem derhalve volledig toerekeningsvatbaar.

Officier van justitie G. Souër nam die conclusie over. Hij hield in zijn eis bovendien geen rekening met de tijd die sinds het drama verstreken is. „Is de rechtsorde nu minder geschokt? Ik denk het niet.” De verdachte zelf had daar alle vrede mee. „Zet mij maar vast, mijn leven is toch weg”, sprak hij stoïcijns.

De uitspraak is op 22 december.