De nieuwe publicatie ”Gaven voor de gemeente”, waaraan behalve docenten van de Christelijke Hogeschool Ede ook enkele predikanten van de gereformeerde gezindte hebben meegewerkt, bewijst dat mijn verontrusting niet uit de lucht is gegrepen. Ik zie ook dat velen, vanuit de behoefte om iets van God te ervaren en te gevoelen, al te gemakkelijk de gedachten van de charismatische beweging omhelzen en geloven dat voor de gelovigen meer is weggelegd dan de gewone gaven van geloof, hoop en liefde.Tweederangs
Het is niet gemakkelijk om in een kort bestek duidelijk te maken wat mijn bezwaren zijn tegen de hierboven gestelde ontwikkeling. Ik beperk mij dan ook tot mijn voornaamste bezwaren. Allereerst moeten we weten dat er twee visies zijn op de bovennatuurlijke gaven van de Geest. De orthodoxe visie, de zo geheten streeptheologie, die reeds te vinden is bij Augustinus en is nagevolgd door de Reformatie, zegt dat de bijzondere gaven uit de christelijke kerk zijn verdwenen nadat de canon van de Schrift is afgesloten.

De visie van de pinksterkerken en de charismatische beweging is dat deze bijzondere gaven nog steeds voor de christen te verkrijgen zijn. Het ontbreken ervan moet worden toegeschreven aan geestelijke armoede. Alhoewel men de Reformatie als een zegen ziet, spreekt men toch onomwonden uit dat de kerkhervorming de zegen van Pinksteren niet heeft ontdekt.

Dit heeft geduurd tot het ontstaan van de pinksterkerken in het begin van de twintigste eeuw. Gods kinderen hebben het dus eeuwenlang gedaan met een soort tweederangs christendom. Zij hebben eeuwen beneden hun stand geleefd. Huidige voorstanders verwachten dan ook van de terugkeer van de bijzondere gaven een opleving voor de kerk en een zegen voor de wereld.

De gedachte dat met de voltooiing van de canon en de vestiging van de nieuwtestamentische kerk de bijzondere openbaringsgaven en de bovennatuurlijke wonderen hebben opgehouden, zijn eeuwenlang door de christelijke kerk beleden. Men heeft uitgesproken en geconstateerd dat de Heilige Geest niet is voortgegaan deze gaven aan de kerk te schenken.

Wonderen
Het zijn steeds ketterse stromingen geweest, zoals van de montanisten, die de bijzondere gaven bleven claimen. De huidige bevorderaars van de charismatische beweging in ons land geloven echter niet dat God deze gaven niet meer aan de gelovigen schenkt. Zij beweren „dat er geen deugdelijke argumenten zijn om de opvattingen van de cessationisten (de streeptheologie) te verdedigen.” De Heere schenkt, volgens hen, de christen op zijn bidden en vooral via de weg van zich te heiligen nog steeds deze bijzondere gaven. God geeft gelovigen nog steeds de kracht geeft om geneeswonderen te verrichten, in vreemde talen te spreken, te profeteren, openbaringen des geestes te ontvangen, in visioenen en dromen de wil van God te kennen, enzovoorts.

Op welke gronden zeggen wij nu dat de Heere is opgehouden dit aan Zijn gemeente te geven? Het is niet te loochenen dat de Heere aan de nieuwtestamentische kerk bijzondere gaven en krachten heeft gegeven. Zo lezen we in Hand. 5:12: „En door de handen der apostelen geschiedden vele tekenen en wonderen onder het volk”. Maar altijd zijn deze bovennatuurlijke werkingen een getuigenis van God op de verkondigde boodschap. Dit is de Bijbelse verklaring voor de wonderen.

„God bovendien medegetuigende door tekenen, en wonderen, en menigerlei krachten en bedelingen des Heiligen Geestes” (Hebr. 2:4). Toen de kerk gevestigd was, was daar geen noodzaak meer voor. De boodschap had bewezen van God afkomstig te zijn. Wij staan nu alleen toe dat God soms in bijzondere omstandigheden, zoals in zendingssituaties en tijden van vervolging, door bovennatuurlijke gebeurtenissen getuigenis geeft aan Zijn boodschap. Dit neemt niet weg dat wij geloven dat God op gebed genezing en uitkomst in noden wil geven.

Voltooiing
Van de openbaringsgaven zeggen we het voorgaande niet. Het spreken in tongen noemen sommigen een gave voor persoonlijk gebed. Schriftonderzoek leert dat het een openbaringsgave was. Dit wordt ook door leidinggevende personen in de charismatische beweging beleden. In hun samenkomsten en ook op het congres hoorde je dan ook: „De Heer zegt”, of: „God vertelde mij.” Men zegt directe boodschappen en openbaringen van God te ontvangen. Dit stemt overeen met het apostolisch getuigenis.

Door tongentaal en profetie ontving de aanwezige gemeente openbaringen van God. Zij worden dan ook openbaringen of manifestaties van de Heilige Geest genoemd. (1 Kor. 12:7). Dit was nodig voor de jonge kerk. De Schrift was nog niet volkomen. Zij dienden om de betekenis en het nut van de heilsfeiten uit te leggen; de gemeente in de vervolging met een directe boodschap van God te vertroosten en in moeilijke situaties de wil van de Heere te kennen.

Deze gaven zijn opgehouden. De Schrift is nu compleet. De Heere spreekt nu door Zijn Woord tot de kerk en het hart van Zijn kinderen. Ieder die zich aanmatigt een directe openbaring van God te ontvangen, stelt zich boven de Schrift. En alles wat zich boven de Schrift stelt is dwaling. Het doorslaggevende argument dat de openbaringsgaven gaven zijn opgehouden is dan ook, dat er sinds de voltooiing van de canon geen ander medium van openbaring van God aan mensen is dan Zijn Woord. „God voortijds veelmaal en op velerlei wijze, tot de vaderen gesproken hebben door de profeten, heeft in deze laatste dagen tot ons gesproken door den Zoon.” Hebr. 1:1. Wij hebben geen nieuwe openbaringen meer nodig. Wat de kerk nodig heeft is de krachtige werking van Gods Geest bij het gepredikte Woord, opdat mensen verslagen van hart zullen vragen: „Wat moet ik doen om zalig te worden?”

De auteur is emeritus predikant van de Gereformeerde Gemeenten.