Als u acht geeft op de samenhang tussen het leven van de mensen en hun sterven, zult u zien dat het grootste deel duidelijk toont dat het niet in Christus sterft. Want de mensen moeten eerst in Christus zijn en leven, willen zij in Hem kunnen sterven.O, hoevelen zijn er onder u die nog in hun natuurstaat leven. Zoals de meesten leven, sterven zij ook, of zorgeloos, of hopeloos. Hoevelen zijn er onder u die in een sleur leven en weten niet wat het is: het vlees kruisigen met zijn begeerlijkheden. Paulus zegt in Romeinen 8: „…indien gij naar het vlees leeft, zo zult gij sterven…,” zo de genade niet in uw hart is en u geen gegronde verwachting heeft in Christus te zullen sterven. Zo is het met de grootste hoop van mensen gesteld. Zij leven en sterven zoals zij geboren zijn.

Nu, wanneer al die soorten aan één kant worden gesteld, zo zullen er maar zeer weinigen overblijven die in Christus zullen sterven. Dit wordt bevestigd in de praktijk. Hoeveel mensen sterven er niet gerust, dom, ongevoelig? Hoeveel sterven er niet met een vals vertrouwen en hoeveel in wanhoop? Want die buiten Christus in hun zonden sterven, sterven in een grote rampzaligheid. Terwijl de zaligheid van die in Christus sterven zo onuitsprekelijk groot is, is ook de rampzaligheid onuitsprekelijk groot van hen die buiten Hem sterven.

Jacobus Durham, predikant te Glasgow (De zaligheid der doden, 1756)