In deze tekst wordt het sterven in Christus krachtig aangeprezen. Het moet u aansporen om met ernst naar de verzekering ervan te staan. Daarom vermanen, ja, bidden en betuigen wij u, dat u er acht op wilt slaan. Het is van het hoogste belang. Het is tot u dat wij spreken, mannen en vrouwen, en niet tot de muren van hout en steen van deze plaats waar we vergaderd zijn.Slaap niet en laat uw zielsgedachten niet afzwerven of verstrooid worden. Wij spreken immers woorden van waarheid waarvan velen van u de waarheid mogelijk al te laat ondervinden. Want velen zijn er die niet in Christus sterven. Het is bijzonder dat er tegenwoordig nog mensen gevonden worden die in de Heere sterven. Zo zeldzaam nu dat er zo’n mens is, zo zalig is hij ook. Echter, die buiten Hem in hun zonden sterven -zij mogen dan zijn wie zij zijn- zij sterven onzalig.

Dat er velen zijn die niet in Christus sterven, blijkt uit diverse plaatsen in de Schrift. Christus Zelf zegt dat er een smalle weg is en een enge poort, zodat er weinigen zullen ingaan. Verder zegt Hij dat er een brede weg is waarop velen wandelen. Deze plaats en nog andere spreken niet slechts van hen die buiten de kerk leven, maar ook van uiterlijke belijders, ja zelfs van mensen die in Zijn Naam prediken. Nochtans zullen ze niet in Christus sterven.

Jacobus Durham, predikant te Glasgow (De zaligheid der doden, 1756)