Het verbod, dat ook geldt voor de tientallen straatverkopers, is het gevolg van een gemeentelijke maatregel om het barokke plein zijn grandeur terug te geven. Grote animator achter de maatregel is burgemeester Walter Veltroni, lid van de voormalige communistische partij. Hij vindt dat het beroemde plein, een voorbeeld van barokarchitectuur, wordt ondergesneeuwd door aanbieders van goedkoop vertier.Het schoonvegen van het plein is niet over een nacht ijs gegaan. Veel politici en bewoners protesteerden tegen de maatregel. Zelfs twee parlementariërs van de separatistische partij Lega Nord, die normaal niets op heeft met de cultuur in Rome, verzetten zich tegen het plan. De tegenstanders menen dat straatkunst hoort bij de atmosfeer van het plein. Piazza Navona, dat met zijn fundamenten staat op een antieke atletiekbaan uit de eerste eeuw, kreeg in de zeventiende eeuw zijn huidige vorm. Op het plein strijden onder meer een fontein van barokkunstenaar Bernini en een kerk van zijn collega Borromini om de eer.

Tegenstanders hebben gewezen op de traditie van de straatkunst op Piazza Navona. Naast schilders die er portretten en karikaturen vervaardigden, waren er artiesten die toneelstukjes opvoerden of voor standbeeld speelden. Verontwaardigde kunstenaars hebben de afgelopen weken geprotesteerd. Tijdens manifestaties klaagden ze dat Veltroni hen wilde verjagen. „Er is geen plaats voor ons na veertig jaar”, was de tekst op verschillende borden, die al een maand op Piazza Navona hangen.

Daarmee overspeelden de kunstenaars hun hand. Om aan te tonen dat de schilders pas veel recenter bezit hebben genomen van het plein, dook Veltroni, een amateurfilmer, thuis uit zijn filmcollectie een opname uit 1973 op. Het filmpje toont de leden van Veltroni’s gezin terwijl ze op Piazza Navona wandelen. Op het plein is geen straatartiest te zien. Conclusie: het Romeinse Montmartre bestaat niet langer dan dertig jaar.

En dat is een belangrijk argument voor de burgemeester van een stad die zo’n 2800 jaar oud is. De stad wordt vanwege haar hoge leeftijd en roerige geschiedenis ook wel de ”eeuwige stad” genoemd. „In Rome is een traditie alleen iets als het in eeuwen kan worden gemeten”, zei Veltroni. Als doekje voor het bloeden krijgen de portretschilders en karikaturisten met een gemeentelijke vergunning een andere plek in Rome aangewezen.