In het huidige tijdsgewricht is het „niet eens zo verschrikkelijk makkelijk” om binnen de juridische wereld een orthodox-christelijk geluid te laten horen, stelt De Blois vast. „Tot voor veertig jaar geleden droeg het recht in hoge mate het stempel van de christelijke moraal. Dat is drastisch veranderd. Sinds de jaren zestig voltrok zich een scheiding der geesten. Te denken valt aan zaken als abortus- en euthanasiewetgeving en de invoering van het homohuwelijk.”Des temeer zou De Blois christencollega’s willen aansporen hun mening niet onder stoelen of banken te steken. „Het is belangrijk dat we op juridisch gebied ons geluid laten horen, zeker nu. Dan kun je denken aan zaken zoals artikel 23 van de Grondwet over de vrijheid van onderwijs. Die vrijheid komt steeds meer ter discussie te staan. Veel mensen begrijpen niet meer waarom je kinderen op grond van bepaalde waarden iets wilt bijbrengen. We zullen dat moeten uitleggen.”

Binnen het recht hebben christenen de afgelopen jaren te weinig van zich laten horen, vreest De Blois. „De juristenbladen hebben bepaald niet vol gestaan met meningen van christenen over controversiële zaken. We moeten ons niet terugtrekken op veilige terreinen zoals waterschapsrecht en mededingingsrecht, hoe nuttig op zich ook. Christenjuristen zouden meer hun stem moeten laten horen op gevoelige terreinen zoals personen- en familierecht, waarbij zaken zoals echtscheiding en samenlevingsvormen een rol spelen. Positieve uitzondering is de rooms-katholieke prof. mr. M. van Mourik, fel tegenstander van het homohuwelijk. Hij durft zijn nek uit te steken. Ook wijlen de Tilburgse hoogleraar staats- en bestuursrecht prof. mr. A. K. Koekkoek onderscheidde zich door een christelijke benadering van het staatsrecht en een pleidooi voor het bijzonder onderwijs.”

De Blois is blij dat hij binnen de juridische wereld ruimte krijgt om zijn eigen visie op controversiële thema’s te geven. „Pas kreeg ik de gelegenheid om in het bulletin van het Nederlands Juristen Comité voor de Mensenrechten uiteen te zetten waarom ik het totaal niet eens ben met het recente vonnis van de Haagse rechtbank in de SGP-zaak. Ik vind het positief dat ik mijn opvatting dan in zo’n blad kwijt kan.”

Van collega’s krijgt de christenjurist „soms wel eens kritische reacties” op zijn orthodox-christelijke standpunten. „Begin jaren tachtig schreef ik in het Nederlands Juristenblad over abortus in relatie tot artikel 2 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, dat handelt over de bescherming van het menselijk leven. Abortus staat mijns inziens op gespannen voet met dat artikel. Daar kwamen nogal wat tegengeluiden op.”

Christenen dienen hun standpunten „hoffelijk en correct”, maar zeker ook duidelijk kenbaar te maken, benadrukt De Blois. „Ik ben niet voor de verbloemende, wollige benadering. In de trant van: ik ga een heel eind met je mee, maar ben het toch niet helemaal met je eens. Met dat soort opmerkingen verhelder je de discussie niet.”

Christenen zouden moeten beseffen dat ze niet aan de antithese ontkomen, onderstreept De Blois. „De Bijbelse boodschap roept nu eenmaal weerstand op. Dat christenen het opnemen voor vluchtelingen en minderbedeelden is prima, dat moeten ze blijven doen, maar dat zal geen brede tegenstand oproepen. Juist ook controversiële zaken dienen we te blijven benoemen. We moeten bijvoorbeeld blijven zeggen dat de euthanasiewetgeving niet deugt. Ook als 90 procent van de Nederlanders het niet met ons eens is.”

Dit is het vijfde deel in een serie over de vraag hoe christenen in Nederland moeten opkomen voor Bijbelse standpunten die kunnen indruisen tegen heersende opvattingen. Morgen in Accent een afsluitend interview.