„Ik wil twee mensen vragen naar voren te komen”, vervolgt de christelijke gereformeerde predikant uit Hoofddorp. „Mensen die zich een kind van God weten. De rest mag blijven zitten. We zullen dan een minuut gewoon stil zijn. Om te luisteren naar God, zoals Jezus dat ook deed. Als u dat wilt tenminste, het hoeft niet. En na die minuut zal ik u vragen of u misschien een gedachte, een Bijbelvers, een stukje uit een lied van God hebt gekregen en wilt delen - dat is de gave van de profetie. Misschien krijgt u een gedachte die pijnlijk is voor een ander, houdt u die dan rustig voor uzelf. Zijn er misschien twee mensen, twee kinderen van God, die naar voren willen komen?” Verlegenheid
Ds. Brienen -„Ik noem mijzelf nogal eens COGG: charismatisch op gereformeerde grondslag”- was donderdag een van de vier sprekers op het congres ”Tussen verlangen en verlegenheid - Werken met de gaven van de Geest in de christelijke gemeente”. De studiedag, die plaatshad in Ede, was georganiseerd door het christelijke opinieblad CV.Koers en het Instituut voor Gemeenteopbouw en Theologie van de Christelijke Hogeschool Ede. De bijeenkomst was bedoeld voor „christenen uit de breedte van de gereformeerde gezindte die het terrein van ”werken met de gaven van de Geest” nader willen verkennen.”

„We hadden ook voor een andere opzet kunnen kiezen”, zei prof. dr. M. J. Paul in zijn openingswoord, verwijzend naar de kritiek van drs. C. J. Haak en prof. dr. J. W. Maris in het Nederlands Dagblad. Dezen hadden het de organisatoren zeer kwalijk genomen dat er geen „bekwame sprekers” waren uitgenodigd die een kritisch geluid tegen de „charismatische omslag in denken” hadden willen geven. „Onze conclusie is dan ook dat wij op een congres van gelijkgezinden, waar men al overtuigd is, niets te zoeken hebben”, aldus de twee.

Volgens prof. Paul was echter „bewust voor deze invalshoek gekozen. Omdat we in veel kerken verlegenheid proeven als het gaat over de gaven van de Geest. En misschien kunnen we elkaar vandaag wat verder helpen.”

Niets engs
Op de vraag van ds. Brienen begeven zich twee deelnemers naar voren, een jongeman en een vrouw. „Fijn dat jullie hier staan”, zegt de predikant. „Voor jullie zit het spannendste gedeelte er nu op. Jullie hoeven nu alleen nog maar te ontvangen. Er zal verder niets engs gebeuren. Zo meteen zullen we gezamenlijk een minuut stil zijn. Ik wil dat inleiden met gebed, waarin we vragen of God in ons midden wil zijn.”

Een kort gebed volgt, daarna een minuut van diepe stilte. Sommigen houden de ogen gesloten, anderen niet.

Ds. Brienen herneemt het woord, sluit zijn gebed af, vraagt dan: „Is er iemand in de zaal die een lied, een gedachte, een Bijbeltekst aan deze twee mensen wil meegeven, als een cadeautje van de Heer?”

Een predikant staat op. „Ik kreeg deze tekst: Ik zal u onderwijzen, en u leren van de weg, die gij gaan zult, Psalm 32.”

Ds. Brienen: „Dank u wel. Is de tekst die u kreeg voor een van beiden bestemd of voor beiden?”

„Voor beiden.”

„Iemand anders die iets kreeg voor deze mensen?” vraagt ds. Brienen.

Een aanwezige: „Ik kreeg iets voor deze vrouw. Ik zou willen zeggen: Laat je niet tegenhouden door je gevoelens van onzekerheid. Laat je niet ontmoedigen, zegt de Heer.”

Ds. Brienen grijpt even in. „Dit komt vrij direct over. We weten dat er soms behoorlijke fouten zijn gemaakt door te zeggen: Dit zegt de Heer. Zelf zeg ik in zulke gevallen vaak zoiets als: „Ik heb het idee dat de Heer zegt”, of iets dergelijks.”

Kerkhervorming
De volgende spreker, ds. R. F. Telgenhof uit Oegstgeest, gaat in zijn lezing in op wat mogelijke tegenwerpingen. „Misschien dacht u zojuist wel: Dit is het toch niet? Dit is toch God laten buikspreken?”

Maar dat is het niet, stelt de gereformeerd vrijgemaakte predikant. „Als we geloven in een God Die alomtegenwoordig is, dan is Hij toch ook in ons, Zijn kinderen, tegenwoordig? Wij zijn zelfs tempels van de Heilige Geest! En dan is het helemaal geen wonder dat we Hem vervolgens ook gaan ervaren.”

Ook ds. W. Smouter, Nederlands gereformeerd predikant in Ede, en ds. M. D. Geuze, hervormd predikant te Nunspeet, voeren het woord. „Ik mag nu twintig jaar op deze weg zijn”, vertelt ds. Geuze, die onder meer het boekje ”De zegen van Pinksteren” publiceerde. „En nu zeg ik: Ik ben dankbaar voor wat God heeft gegeven in de kerkgeschiedenis. Maar de kerkhervorming heeft niet kunnen doorzetten omdat ze de zegen van Pinksteren niet heeft ontdekt.”

Emotiecultuur
„Dat het thema van vandaag zo heel direct aansluit bij wat ook speelt in de huidige cultuur van emotie, van ervaring, weegt dat nog mee bij uw eigen positiekeuze?” wil een aanwezige tijdens de forumbespreking van de vier inleiders weten. Het is een van de weinige kritische geluiden op deze middag.

„Ervaring, emotie, is de taal van deze tijd”, antwoordt ds. Smouter. „En om het Evangelie over te brengen, moet je die taal spreken. Trouwens, het is ook de taal van Jezus’ tijd. Ook Jezus legde mensen de handen op, bijvoorbeeld.”

Ook voor ds. Brienen ligt hier juist de uitdaging van deze tijd. „Dit is de uitgelezen kans voor de kerken om een tegencultuur te zijn, door mensen te laten zien wat nu de ervaringen zijn van kinderen van God. En dat kan leiden tot een geweldige werfkracht van de kerk.”