Religie is weer helemaal terug in de vaderlandse politiek. De Tweede Kamer debatteert geestdriftig over godslastering, Intelligent Design en over een verwijzing naar het christendom in de Europese grondwet. Voorbeelden die moeiteloos met andere zijn uit te breiden.Dat hier sprake is van een trend, signaleerde deze krant reeds in augustus toen het een onderzoek publiceerde naar de beleving van religie door Kamerleden. „De maatschappelijke betekenis van religie neemt alleen maar toe”, zo oordeelden in dat onderzoek twee op de drie volksvertegenwoordigers.

Ook de redactie van het Jaarboek Parlementaire Geschiedenis viel deze ontwikkeling op. Vandaar dat zij haar Jaarboek 2005 de titel ”God in de Nederlandse politiek” meegaf. Heel terecht, oordeelde dinsdag Kamervoorzitter Weisglas. „In 1998 legde 38 procent van de Kamerleden de eed af. In 2002 54 procent.”

De meeste aandacht trok tot nu toe het in het jaarboek opgenomen interview met VVD-Kamerlid Hirsi Ali. Daarin herhaalt de spraakmakende volksvertegenwoordiger nog maar eens dat volgens haar artikel 23 van de Grondwet zo snel mogelijk moet worden opgedoekt omdat het niet zou passen bij het liberalisme en bij de idealen van de verlichting. Het stopzetten van de subsidie aan de SGP noemt ze „een overwinning voor het seculiere deel van het volk.”

Bij de presentatie van het boek, dinsdagmiddag, mocht CU-Kamerlid Rouvoet voor een groot publiek, onder wie Hirsi Ali, de hoofdrede houden. Hij benutte die kans volledig door het lanceren van een pittige tegenaanval.

Wat is er eigenlijk mis met „geloven in de politiek”? vroeg de CU-politicus retorisch. Het is toch volstrekt natuurlijk dat politici dag in dag uit werken vanuit hun diepste overtuiging, of dat nu een Godsgeloof is of iets anders? Wie zijn geloof thuis op het nachtkastje laat liggen, kiest voor „vrijwillige schizofrenie.”

Rouvoet ergert zich eraan dat de scheiding tussen Kerk en Staat telkens maar weer verward wordt met de scheiding tussen geloof en politiek. „Een dergelijke onzorgvuldigheid zag je bij het debat over God in de grondwet. Tegenstanders bléven maar spreken -ook na herhaalde correctie- over christenen die Europa voor zichzelf annexeren. Voor mij rijst dan het vermoeden van kwaadwilligheid.”

Een ander irritant trekje van hen die godsdienst uit het publieke leven willen verbannen, is het met elkaar verbinden van christendom en geweld, zoals H. W. von der Dunk in zijn bijdrage in het jaarboek doet. „Hij noemt wel kruistochten en godsdienstoorlogen, maar de guillotine van de Franse Revolutie -u weet wel: van „ni Dieu, ni maître”- vergeet hij. Ook het feit dat het vooral atheïsten zijn, zoals Mao en Stalin, die wedijveren om de titel ”grootste massamoordenaar uit de geschiedenis”, ziet hij even over het hoofd.”

De huidige vorm van secularisme, zoals aangetroffen bij D66 en VVD, „kan zomaar een vorm worden van dogmatisch geloof.” Dat bleek duidelijk in het debatje over de scheppingsleer, waar diverse woordvoerders vergelijkingen trokken met fakirs en het verhaal van de ooievaar. Rouvoet: „Hier sprak de elite van de „umma der verlichten” haar geloofsbelijdenis uit en alle simpele zielen die nog in de duisternis van een eenvoudig geloof in de Schepper wandelen, wisten weer dat ze van de kerk van de verlichting niet veel meer te verwachten hebben dan dédain en op zijn best meewarigheid.”

In feite is de zelfverzekerdheid van het strikt seculiere wereldbeeld de zelfverzekerdheid van de aanhangers van het ptolemeïsche wereldbeeld van vóór Galileï, provoceerde de ChristenUnie-leider. „En toch is de aarde plat, monkelen de kinderen der verlichting.”

Dat uit naam van het geloof verkeerde keuzes zijn gemaakt en verwerpelijke daden begaan, wil hij niet ontkennen. „Maar daartegenover staat dat een levend geloof, ook in het publieke domein, ons veel goeds heeft gebracht. Misschien mag ik het tegen de Von der Dunks, Cliteurs, Bakkers, Wildersen, Van der Laans en Hirsi Ali’s van deze wereld zeggen met de woorden van Gandhi: Wie religie en politiek van elkaar wil scheiden, heeft van beide niets begrepen.”