Zondag werd in dezelfde met hout-beklede rechtszaal waar destijds het befaamde internationale proces plaatshad een herdenkingsceremonie gehouden.De ceremonie werd bijgewoond door enkele mensen die ook zestig jaar geleden bij de processen aanwezig waren, onder meer de Amerikaanse aanklager Whitney Harris en de Duitse journaliste Susanne von Paczensky.

Van november 1945 tot oktober 1946 werden in Neurenberg door de Geallieerde mogendheden 22 topfiguren van het nazi-regime ter verantwoording geroepen voor de misdaden van het Duitse Derde Rijk (1933-1945). Twaalf kregen er de doodstraf. Drie beklaagden werden vrijgesproken en anderen kregen lange gevangenisstraffen opgelegd.

Von Paczensky herinnerde zich zondag hoe „klein en onbelangrijk” de mannen hadden geleken die daar zonder hun uniform in de beklaagdenbank hadden gezeten. „Zij leken meer op daklozen die op de hoek zitten te bedelen”.

Neurenberg neemt een belangrijke plaats in bij de historische ontwikkeling die onder meer heeft geleid tot de oprichting van het Internationaal Strafhof (ICC). Tijdens het proces zijn juridische begrippen als misdaden tegen de vrede, het voeren van een oorlog van agressie, oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid geïntroduceerd. Ook het plegen van genocide werd toen voor het eerst als een misdrijf voor de rechtbank gebracht.

Deze dagen wordt in de stad ook een conferentie over het historisch belang van de processen gehouden. Een Duitse topambtenaar van het ministerie van Justitie, Alfred Hartenbach, zei het te betreuren dat de Verenigde Staten het ICC niet erkennen. Alle staten zouden de jurisdictie van het strafhof moeten erkennen ten einde misdaden zoals door de Duitse nationaalsocialisten gepleegd, niet opnieuw kunnen worden begaan, aluds Hartenbach.

Landen met de grootste bevolking en aanzienlijke invloed, zoals de VS, Rusland en China, hebben het verdrag dat het in Den Haag gevestigde ICC in het leven heeft geroepen niet ondertekend.