Hoe treurig de staat van een verslagene van geest voor anderen mag schijnen, zij zijn echter toch gelukkig. Op hen wil immers de Heere zien. Ja, God ziet op hen met een oog van liefde en welgevallen, van ontferming en van bijzondere voorzienigheid.U zult mij vragen: Wat is toch de reden waarom God op zulke verslagenen van geest zien wil? Dezulken zijn wedergeboren en begenadigd en bijgevolg hebben ze deel aan alle beloften van het genadeverbond. Voor dezen is Christus om treurigen te troosten. Ja, God ziet dezulken aan in Zijn Geliefde. Dezen alleen zijn bekwaam om God te begeren, te ontvangen en te verheerlijken.

Zalig zijn ze dan die zo verslagen van geest zijn. Durven zij hun ogen soms niet opslaan tot God in de hemel, God wil Zijn ogen gunstig neerslaan op hen. De wereld mag een ander oordeel vellen en zeggen: Wij achten de hoogmoedige mensen gelukzalig. Maar Gods oog zal de verslagenen van geest oprichten en genezen, want het is wat groots als God Zich verwaardigt om iemand aan te zien. Mefiboseth zei tot David: „Wat is uw knecht dat gij omgezien hebt naar een dode hond als ik ben?”

Het is oneindig meer als God een mens wil aanzien en tot hem zegt: „Mijn oog zal op u zijn.” Dat is een genezend en verlossend oog. Maar ongelukkig zijn zij in wie deze verslagen geest niet wordt gevonden.

Carolus Tuinman, predikant te Middelburg (Keurstoffen, 1756)