Andries van Dantzig zette zich in voor een goede geestelijke gezondheidszorg in Nederland. Hij bepleitte daarom de komst van een staatssecretaris voor Geestelijke Volksgezondheid. Toen die er niet kwam, beijverde hij zich voor de instelling van een commissie op hoog niveau die de problemen van de geestelijke volksgezondheid moest bestuderen.De laatste jaren zette hij zich vooral in voor betere jeugdzorg. Als voorzitter van Reflectie– en Actiegroep Aanpak Kindermishandeling (RAAK) noemde hij de behandelingen en therapieën in de jeugdhulpverlening primitief in de discussie rond het drama van de dood van de peuter Savanna.

Volgens Dries van Dantzig bleef veel geestelijk lijden ongezien en was het vergeleken met fysiek lijden slecht geregeld. Hoewel iedereen recht heeft op elke vorm van geestelijke gezondheidszorg, zouden om financiële redenen alleen de ernstigste problemen worden behandeld.

De hoogleraar psychotherapie werd bekend bij het grote publiek met zijn boek ’Normaal is niet gewoon’. Hij deed verder onder meer onderzoek naar de gevolgen voor degenen die achterbleven toen de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog in Putten de mannen wegvoerden.

Hij kreeg in 1998 de ereprijs van het Nationaal Fonds Geestelijke Volksgezondheid en ontving in 2004 de Clara Meijer–Wichmann Penning wegens zijn verdiensten in de strijd tegen de kindermishandeling.