Dat stelt de voormalige Britse ambassadeur in Washington, Sir Christopher Meyer, in zijn boek ”DC Confidential”, waarvan de krant The Guardian maandag fragmenten heeft gepubliceerd.Volgens Meyer leek Blair te zijn ’verleid’ door de glans van de macht van de Verenigde Staten en durfde hij tegenover Bush geen voorwaarden te stellen aan de Britse steun aan de oorlog. „We waren dan misschien de ’junior partner’ in de onderneming, maar onze troef was dat Amerika het niet alleen wilde doorzetten”, schrijft Meyer. „Als Groot-Brittannië voet bij stuk had gehouden, zou Irak na Saddam mogelijk niet het geweld hebben gekend dat misschien fataal zal blijken voor de hele onderneming.”

De bewering brengt de premier in verlegenheid, die ondanks wijdverbreide oppositie Britse troepen toezegde aan de door de Verenigde Staten geleide invasie en die door de Britse pers en sommige van zijn eigen partijgenoten wordt neergezet als „het schoothondje” van Bush.

De premier probeerde de beweringen van de ex-ambassadeur maandag weg te wuiven. Tijdens zijn maandelijkse persconferentie zei hij dat hij niet van zins was gratis publiciteit voor het boek te genereren. Blair zei dat hij zijn uiterste best had gedaan voor een VN-resolutie „die ons meer tijd zou hebben gegeven.”

Hij herhaalde de aloude overtuiging van Washington en Londen dat de resolutie om zeep was geholpen door het dreigement van Frankrijk om zijn veto te gebruiken in de VN-Veiligheidsraad. „Daarom moest je uiteindelijk een keuze maken, en er was geen andere manier”, voegde hij daaraan toe.

Meyer, ambassadeur van Groot-Brittannië in de Verenigde Staten van 1997 tot 2003, was in de aanloop naar de oorlog bij verschillende besprekingen tussen Blair en Bush aanwezig. Ook had hij een hechte relatie met belangrijke personen in de regering van Bush - onder wie de toenmalige nationale veiligheidsadviseur Condoleezza Rice, met wie hij tenniste.

In zijn boek verhaalt Meyer van een gesprek met Lewis ’Scooter’ Libby (onlangs opgestapt wegens beschuldigingen van meineed), die hem vertelde dat Groot-Brittannië „de enige bondgenoot (was) die ertoe deed.” Vanuit die positie kon Londen druk uitoefenen, maar volgens Meyer had Blair geen trek in harde onderhandelingen om het conflict uit te stellen en zo meer tijd te krijgen voor de voorbereiding van de wederopbouw. Meyer heeft eerder al gezegd dat de invasie, die in maart begon, uitgesteld had moeten worden tot de herfst. In dat geval hadden de VN-wapeninspecteurs meer tijd gehad om aan het licht te brengen of Saddam Hussein massavernietigingswapens bezat en zou de felle oppositie in de internationale gemeenschap zijn afgezwakt.