Hoewel Brown zichzelf christen noemt -„Voor mij is de religieuze zoektocht levenslang een werk-in-uitvoering”-, deden zijn boeken in kerkelijke kringen het nodige stof opwaaien. De schrijver geeft nauwelijks interviews, maar op zijn website zijn er een paar te vinden. Daarin valt onder meer te lezen:„De Da Vinci Code” is een roman en dus een fictief werk. Hoewel de romanpersonages en hun handelingen overduidelijk niet reëel zijn, bestaan de kunstwerken, architectuur, documenten en geheime rituelen die in het boek beschreven worden wél echt. Deze elementen uit de werkelijkheid worden geïnterpreteerd en bediscussieerd door fictionele personages. Hoewel ik geloof dat sommige van de besproken theorieën waarde kunnen hebben, moet elke individuele lezer de gezichtspunten van de personages onderzoeken en tot zijn of haar eigen interpretaties komen. Mijn hoop bij het schrijven van deze roman was dat het verhaal voor mensen als katalysator en springplank zou dienen om de belangrijke punten van geloof, religie en geschiedenis te bespreken.”

Volgens Brown is het boek niet antichristelijk bedoeld. „Nee, dit boek is niet anti-iets. Het is een roman. Ik heb dit verhaal geschreven in een poging bepaalde aspecten van de christelijke geschiedenis die me interesseren te onderzoeken. De grote meerderheid van oprechte christenen begrijpt dat en beschouwt ”De Da Vinci Code” als een onderhoudend verhaal dat het religieuze gesprek en debat bevordert.

Desondanks heeft een kleine maar spraakmakende groep van individuele personen het verhaal als gevaarlijk, ketters en antichristelijk bestempeld. Hoewel ik betreur dat ik deze mensen beledigd heb, moet ik toch zeggen dat priesters, nonnen en andere geestelijken voortdurend contact met me opnemen om me te bedanken voor het schrijven van deze roman. Veel kerkelijke leidslieden prijzen ”De Da Vinci Code” omdat het boek de belangstelling aanwakkert voor belangrijke thema’s op het gebied van geloof en kerkgeschiedenis.

Het is belangrijk om te beseffen dat een lezer het niet met elk woord in de roman eens hoeft te zijn om het boek te kunnen gebruiken als een positieve stimulans voor introspectie en onderzoek van ons geloof. (…) Controverse en dialoog zijn in het algemeen gezond voor religie. Religie heeft maar één echte vijand -apathie- en gepassioneerde discussie is een uitmuntend tegengif.”