De meeste buitenwijken die nu als ”risico–gebied” worden bestempeld werden in de jaren zestig gebouwd, net zoals de Bijlmermeer in Amsterdam. De hoogbouw werd gepresenteerd als vooruitstrevende architectuur, maar in de praktijk zorgde de opzet voor het ineenstorten van de sociale structuren.In de banlieues kwamen arme gezinnen te wonen: voornamelijk noord–Afrikaanse immigranten en voormalige boeren van het leeglopende Franse platteland. In de loop der jaren trokken de mensen met een baan en hoger inkomen weg, en bleven de kansarmen achter.

De Parijse buitenwijk Clicy–sous–Bois, waar de rellen bij Parijs vorige week uitbraken en zich uitbreidden naar andere voorsteden, is exemplarisch voor andere banlieues. Er wonen 28.000 mensen, van wie bijna de helft jonger is dan 25 jaar. De werkloosheid in de wijk ligt boven de 20 procent en veel jongeren verlaten het onderwijs vroegtijdig zonder diploma.

Onder mannen tussen de 15 en 25 jaar ligt de werkloosheid overigens nog hoger, op 36 procent. Het gemiddelde inkomen in de banlieues ligt op ruim 10.000 euro per jaar, dat is meer dan een derde lager dan het nationale gemiddelde van zo’n 17.000 euro. Veel bewoners ervaren de situatie als uitzichtloos. Zij klagen over discriminatie op de arbeidsmarkt en racisme van de politie die angstvallig en vaak zonder veel succes de orde probeert te handhaven.

De Franse media lieten de afgelopen dagen verscheidene deskundigen aan het woord die de hevige uitbarsting van rellen in de buitenwijken rond Parijs proberen te verklaren. Sommigen wijzen erop dat de afgelopen vijftien jaar helemaal niets aan preventie is gedaan. Er zou nu dringend iets moeten worden gedaan om de sociale cohesie, het onderwijs en de woningen zelf te verbeteren. Anderen pleiten ervoor dat de bestuurders ”contracten” afsluiten met de bewoners, met name met ”probleemgezinnen”.