Blunkett diende woensdag zijn ontslag in, nadat er ophef was ontstaan over zijn vermeende verstrengeling van zakelijke belangen. Blair bleef zijn vertrouweling steunen, maar die stapte toch op omdat hij de positie van de premier niet verder wilde beschadigen. Daarmee verliest Blair een van zijn trouwste medestanders in het kabinet.Blairs terughoudendheid om Blunkett de laan uit te sturen, wordt hem door zijn eigen achterban niet in dank afgenomen. Blunkett, die vorig jaar ook al moest aftreden omdat hij de kinderjuf van zijn getrouwde minnares aan een verblijfsvergunning had proberen te helpen, was in de ogen van de backbenchers te veel een ongeleid projectiel. Blair had hem niet zo snel in ere mogen herstellen en meer oog moeten hebben voor Blunketts geblunder, vinden zij.

Hoe dun de steun van Blairs eigen Labour–fractie nog is, bleek woensdagavond ook tijdens het debat over de omstreden Terrorismewet. Hoewel Labour in het Lagerhuis een meerderheid van 66 parlementariërs heeft, haalde het wetsvoorstel het met slechts één stem meerderheid. Minister van Binnenlandse Zaken Charles Clarke moest bovendien nog water bij de wijn doen om die nipte meerderheid zeker te stellen. De vraag is of de wet het ook in het Hogerhuis haalt.

De hoogst moeizame parlementaire dag was voor Blair bovendien niet eens een uitzondering. De afgelopen week hobbelde zijn regering van incident naar crisis. Blair ondervond openlijk tegenstand in zijn kabinet over zijn hervormingsplannen voor het onderwijs, zag zijn ministers botsen over het voorgenomen rookverbod in de Britse pubs, moest opnieuw zijn hervormingsplannen voor de sociale zekerheid verdedigen en weet tot slot dat velen wachten op het moment dat hij zelf zijn ontslag indient.

Blair zag zich afgelopen voorjaar voor de parlementsverkiezingen gedwongen om aan te kondigen dat hij zich niet voor een vierde termijn verkiesbaar zal stellen. Met die verzekering wist hij zijn derde termijn zeker te stellen, maar het gevolg is wel dat Westminster gespannen afwacht wanneer Blair zijn taken zal overdragen aan de minister van Financiën, Gordon Brown.

Blair lijkt intussen spijt te hebben van zijn voortijdig aangekondigde vertrek. Hij wil zijn positie in de geschiedenis zeker stellen en laat via vertrouwelingen de boodschap uitgaan dat hij nog zeker enkele jaren in functie wil blijven.

De affaire Blunkett en het debat over de Terrorismewet zullen voor Blair niet onmiddellijk politieke gevolgen hebben. Het heeft zijn kwetsbaarheid echter wel pijnlijk duidelijk gemaakt en de vinger gelegd op Blairs gevoeligste plek: de Labour–achterban is Blairs grootste vijand.