Froit van der Harst woont in Nederland inmiddels tien jaar in tenten. „Van vilt, net zoals ruim 2 miljoen Mongolen dat doen.” Op dit moment bivakkeert hij nabij een oude steenfabriek in Udenhout.Volgens Van der Harst kwam het initiatief voort uit „een stukje betrokkenheid.” „Ik zag op een foto een vrouw die met stokken en plastic een dakje had gemaakt. Dat houdt de regen tegen, maar niet de kou. Over enkele weken is het winter in het getroffen gebied, dan hebben de slachtoffers warmte nodig. Ik leef al jaren in tenten, gemaakt van een materiaal dat niet duur is. Zo ontstond de iTarp.”

Volgens Van der Harst is de ”iTarp” een lap vilt, gelamineerd met folie. „Het vilt houdt de kou buiten en de warmte binnen, maar laat wel vocht door. Op het doek zit een laagje ”Gore-tex”, zeg maar regenjasstof. Dat weert vocht en ventileert goed.”

Groot voordeel van iTarp is dat het makkelijk te vervoeren is. „Hulpverleners kunnen de doeken tot op de moeilijkste bereikbare plaatsen droppen vanuit een vliegtuig.” Om zeker te zijn van het welslagen van de onderneming, gooide de bedenker het eerste exemplaar twee keer van een flatgebouw in Amsterdam op de grond. „Alsof een natte theedoek viel, flatsj. Nee, niemand is er onder gaan staan om dat te voelen.”

Tentstokken ontbreken bij het doek. „Ik ga ervan uit dat de mensen in het getroffen gebied zelf zoiets kunnen vinden. Ze hoeven niet helemaal vanuit het niets te beginnen. In de meeste gevallen zijn er genoeg materialen waarmee de slachtoffers zelf kunnen improviseren.”

Om de slachtoffers een idee te geven van wat ze met het doek kunnen, wil de initiatiefnemer tekeningen op de buitenkant laten drukken. „Inmiddels heb ik contact met een Pakistaanse cartoonist die advies geeft en wellicht de eerste schetsen maakt.”

De productiekosten vallen volgens Van der Harst mee. Het eerste doek kostte hem naar schatting ongeveer 10 euro per vierkante meter. „Maar als fabrikanten grootschalig gaan produceren, kan dat naar 5, 6 euro per meter.”