Een protestantse dienst met een voluit vrijzinnig karakter. Zo kan het kerkelijk huwelijk van prins Floris met het in een rooms-katholiek milieu opgegroeide burgermeisje Aimée Söhngen worden getypeerd.Dr. Anne van der Meiden, emeritus voorganger van de vereniging van vrijzinnig hervormden en vrijzinnige geloofsgemeenschap NPB, jaagt de aanwezige gemeente na een paar minuten al de stuipen op het lijf: „We vieren samen de eucharistie, zonder nadrukkelijke toestemming van kerkelijke leiders, maar dat hoeft ook helemaal niet. We vieren de eucharistie met mandaat van ons eigen gelovige hart.”

Een blik in de liturgie levert echter het resultaat op dat er geen eucharistie wordt gevierd. Emeritus hoogleraar in de communicatiewetenschappen prof. dr. Anne van der Meiden houdt er niettemin van de verzenen tegen de prikkels te slaan. Hij stelt de dankbaarheid centraal. Dat woord koppelt de voorganger aan: „Euchariste gineste, wees dankbaar, vier altijd eucharistie. Elk geloof kent een eucharistie, een dankoffer, een blij offer, een opgewekte dank, een dankgebaar, dat kan het woord allemaal betekenen. Een eucharistie is de goede vreugde, de genade, het aangename, dankbare gemoed.” Van der Meiden baseert zich op Filippensen 2:1-11 en Kolossensen 3:12-17.

In de met bloemen gedecoreerde kerk jubelen orgel en trompet, zingen koren en galmen zangers het uit. Iedereen heeft zich in stijlvolle feesttooi gehuld. De bruid draagt een klassieke roomwitte japon van mikadozijde met een sleep van 3,50 meter en een sluier van bijna 4 meter. Bruidegom Floris heeft een eenvoudig donker pak aangetrokken. Opvallend is zijn rode das.

Van der Meiden slaagt erin op de hem bekende wijze zijn toehoorders te entertainen. Zijn we wel dankbaar, polst hij. Recente rapporten hebben hem uitgewezen dat er nogal wat „azijnerige types in Nederland rondlopen, u weet wel, van het soort homo arsenicus.”

Hilariteit alom, met name bij premier Balkenende, die breed lacht. Af en toe raakt Van der Meiden de grenzen van het betamelijke. Tante Irene lijkt zoiets te kunnen waarderen, tante Beatrix trekt dan een pruimenmondje. Het verschil is dan ook opvallend: háár drie zoons trouwden onder regie van de elitaire emeritus predikant Carel ter Linden; de Apeldoornse Oranjes houden het op wat ’volkser’ voorgangers als Nico ter Linden en pastoor Oostvogel (Maurits), Anne van der Meiden (Bernhard jr. en Floris) en de doopsgezinde ds. H. Leegte (Pieter-Christiaan).

Vandaag zijn we blij met het jonge stel Floris en Aimée, dat in zijn niet bekend te worden brieven aan de voorganger vooral dankbaarheid de boventoon laat voeren, vervolgt Van der Meiden. Dankbaar voor de ouders, de opvoeding, voor het gezegend zijn. „Euchariste gineste. Verheugt u en weest dankbaar. Laten we dankbaarderige types zijn. Laten we onze dank beleven. Kijk in de spiegel wie je bent. Geef van wat je zelf kunt uitdelen. Jullie zijn gezegende mensen en dat betekent dat je ook gezegend moet zijn. Jullie hebt je ”zundagse kleêr’n” aangetrokken en hier zit een kerk vol dankbare mensen, maar hebt u allemaal die dankbare kleding ook aan?” De hoeden op de bedekte hoofden -van klein tot kolossaal- wiegen licht heen en weer.

Het knappe van Van der Meiden is dat hij de mens met zichzelf weet te confronteren. „Zijn we vervuld van innerlijk medeleven? Zijn we bewogen? Kennen we goedheid als tegengif van het kwaad in onszelf en in de wereld? Zijn we bescheiden? Zijn we zachtmoedig, geduldig, verdraagzaam en hebben we ons gekleed in de jas van de liefde? Roept dat bij ons euchariste gineste op: dankbaarheid? Als we dan dankbaar zijn met dit jonge paar, dan vieren we vandaag hier de eucharistie.”

Van der Meiden stelt dat we als mensen meestal tekortschieten. „We zweven ergens tussen het menselijk servet en het goddelijk tafellaken. De apostel Paulus hangt de korf hoog - we kijken vaak in een beslagen spiegel en we zijn bij elkaar om elkaar te corrigeren en bij te sturen waar nodig, en in een goed huwelijk behoort dat zo te zijn.” Dat Floris en Aimée dankbaar zijn voor elkaar, straalt van het tweetal af. „Die twee hebben niet elk een gouden hart, maar elkaars gouden hart”, constateert Van der Meiden. „Zorg dat het zo blijft. We geven jullie met blijdschap over aan elkaar.”

Eucharistie vinden we in Filippensen 2, het ontroerendste gedeelte van de Bijbel, stelt Van der Meiden. Het vraagt een houding van offerbereidheid en van totale inzet. „Het opperste cadeau dat we kunnen ontvangen, is de wijsheid, maar die komt pas later en groeit van binnenuit. Een van de mooiste vruchten daarvan is weer die dankbaarheid. Aimée en Floris, euchariste gineste! Wees dankbaar. Amen.”

De wenkbrauwen van Aimée gaan bij de woorden van de ouderling van dienst dr. J. Bout even omhoog. Normaal krijgt de man de trouwbijbel omdat hij volgens de christelijke traditie nu eenmaal het hoofd van het gezin is, aldus de ouderling, die de prins een Statenvertaling overhandigt. Omdat Aimée uit Naarden komt, is er voor haar de Naardense Bijbel. Bout: „Op enig moment komt u weer met beide benen op de grond. En in elk mensenleven zijn er momenten dat je denkt: Wat gebeurt me nu? Dat zijn momenten waarop je graag steun zou hebben.”

Ten slotte brengt sopraan Cecilia Mutsaerts speciaal voor de rooms-katholieke bruid het Avé Maria ten gehore. Pas dan kan Aimée een traan niet bedwingen en grijpt ze drie keer naar haar zakdoekje, en slikt Floris een brok in de keel weg.