Onder de titel ”Kruistocht der veragtelijke ariërs” maakt het blad Christenen voor Israël een recente missie naar Israël en de Palestijnse gebieden met de grond gelijk. In zijn open brief schrijft oud-premier Van Agt dat het „onthullend” is wat er níét in het artikel van Kortenoeven staat: dat de staat Israël zich bij voortduring vergrijpt aan het internationale recht en daardoor het bereiken van een rechtvaardige en bestendige vrede gaandeweg onmogelijk maakt.Dat is onjuist. Hoewel het summier aan de orde is gesteld, ging het in het onderhavige artikel duidelijk niet om het kruisen van de degens met Van Agt over het al dan niet rechtmatig handelen van Israël, maar om het aan de kaak stellen van de gedrevenheid van bepaalde Nederlandse prominenten om zich actief tegen de joodse staat te keren.

Blazoen
Van Agt heeft blijkbaar niets zinnigs in te brengen tegen het centrale verwijt, namelijk dat Van Agt c.s. kennelijk de Palestijnse zaak tot de hunne hebben gemaakt omdat de Palestijnen een joodse tegenstander hebben. Dat Van Agt daar niet op ingaat, is veelzeggend. Van Agt verwijt mij dat ik tegen mensen „fulmineer (…) die bezwaar hebben gemaakt tegen Israels optreden en opkomen voor de vertrapte Palestijnen.”

Dat is juist. De pro-Palestijnse, beter gezegd: anti-Israëlische houding van de door mij bekritiseerde personen en instellingen moet worden benoemd, niet in de laatste plaats omdat hun acties deels met gemeenschapsgeld worden gefinancierd. En aangezien de betrokken personen, Van Agt op de eerste plaats, willens en wetens hun status als bekende Nederlander in de strijd werpen, moeten zij niet verbaasd zijn als zij daarop worden afgerekend.

Ik heb in mijn artikel een opvallend fenomeen aan de kaak willen stellen, namelijk dat de joodse staat juist op het punt van gerechtigheid wordt aangevallen door personen die op het punt van gerechtigheid bepaald geen schoon blazoen hebben. Hier geldt het bekende Engelse gezegde: ”look who’s talking”.

Ik heb voorts gewezen op de macabere lijn die kan worden getrokken van Van Agts opstelling met betrekking tot Nederlandse oorlogsmisdadigers naar zijn gebrek aan empathie voor de slachtoffers van het nazisme en hun nakomelingen, voor wie de staat Israël een overlevingsgarantie moet bieden.

Als lid van het comité van Gretta Duisenberg heeft Van Agt bijvoorbeeld geen afstand willen nemen van Duisenbergs spottende uitspraken over de holocaust en haar andere voor -met name- joden kwetsende uitlatingen. Daarmee heeft Van Agt zelf de suggestie gewekt dat er duistere emoties ten grondslag liggen aan zijn acties met betrekking tot Israël, ook al dekt hij zich bij voorbaat in tegen het signaleren daarvan.

Van Agt roept op tot een exclusieve boycot van de joodse staat en voelt zich vervolgens beledigd als Kortenoeven die economische discriminatie van joden luid en duidelijk de naam geeft die daarbij hoort: ”Kauft nicht bei Juden”. Van Agts oproep is moeilijk anders uit te leggen en het zou onverantwoordelijk zijn de oud-premier daar niet op aan te spreken. Het is inderdaad een ”j’accuse”, om de oud-premier te parafraseren.

Rome
Ten slotte, zonder compleet te zijn, de kwestie Rome. Dat Van Agt door mij als „de Rome-getrouwe” wordt opgevoerd, heeft in het redactionele kader van mijn artikel alles te maken met de historische verantwoordelijkheid van de Rooms-Katholieke Kerk voor de kruistochten. En met de zware morele last die bijna twee millennia van kerkelijk anti-judaïsme op de schouders van christelijke gelovigen legt.

Daarnaast heeft Van Agt zichzelf steeds als een getrouwe aan Rome getypeerd. Mijn vaststelling sloot dus aan op Van Agts eigen positionering. Gelukkig zijn er recentelijk enorme verbeteringen in de betrekkingen tussen het Vaticaan enerzijds en het joodse volk en de staat Israël anderzijds totstandgekomen, en wij vragen ons daarom af hoe de verbeten anti-Israëlische kruistocht van de prominente katholiek Van Agt door andere katholieken en door het Vaticaan wordt gewaardeerd.

De auteur is onderzoeker bij het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI).