Als Christus onze Herder is, zo’n grote, zo’n goede en enige Herder, wat kan ons dan ontbreken? Deze troost had David gevonden in Psalm 23.Christus zegt als Hij Zijn apostelen naar de steden van Juda uitzendt: „Ik zend u als schapen in het midden der wolven.” Toen zij daarvan teruggekeerd waren, vroeg Hij hun: „Heeft u ook iets ontbroken?” Zij zeiden: „Niets!” Hoe kan dit mogelijk zijn geweest, dan alleen omdat Hij de grote Herder was, Die al die tijd met hen meeging?

Als gij nu in deze tijd als schapen in het midden der wolven verkeert, toch richt Hij de tafel toe voor uw aangezicht. Hij doet u Zijn instellingen behouden in het midden van uw vijanden. Wat ontbreekt u dan nog?

Overweeg echter in het bijzonder Zijn belofte, die Hij als Herder geeft. Hij zal u weide geven. Daar zal Hij voor Zijn schapen zorgen. Ja, zelfs grazige weiden, zeer stille wateren en paden der gerechtigheid. Die zeer stille wateren zijn de vertroostingen die uit de Fontein der vertroosting ontspringen.

Heden is uw hart droog en dor. Het eerste gebed dat u doet, doet u een nieuwe bron vinden. Zo was het met hen die naar Sion reisden. Telkens en zodra zij dorstig waren, groeven zij putten uit en de regen vulde ze (Psalm 84:6). En als zij door het Bacadal gaan, maken zij dat tot een put. Deze fontein noemt Christus Zijn Geest, die Hij geeft aan hen (Johannes 4:14).

Thomas Goodwin, (”Al de theologische werken”, 1664)