Spangdahlem is een klein dorpje in de Duitse Eifel, niet ver van Trier. Net buiten het dorp ligt tussen de heuvels een enorme Amerikaanse vliegbasis, een van de zes bases van de Amerikaanse luchtmacht in Europa. Bekend is dat er wordt gevlogen met A-10 Thunderbolts en F-16’s. Maar wat de Amerikanen in hun oorlog tegen het terrorisme nog meer uitvoeren, houden ze liever achter de hoge hekken.

Wel laat de afdeling voorlichting van de in Spangdahlem gestationeerde 52nd Fighter Wing weten dat er „veel wordt gedaan voor onze landgenoten die zijn getroffen door Katrina.”

Luchtmachtkorporaal Edward Perez coördineert een inzamelingsactie. „Toen ik op televisie zo veel mensen zag huilen, brak er iets bij me. Ik kon niet geloven dat dit in ons eigen land gebeurde.” Perez ging veel gebouwen op de luchtmachtbasis af en had binnen twee uur 1000 dollar te pakken. Via het Rode Kruis gaat het geld naar de slachtoffers.

Vanaf Ramstein, een andere Amerikaanse basis in Zuid-Duitsland, vertrokken deze dagen vrachtvliegtuigen vol met waterpompen en Duitse experts. Het materieel ging naar Louisiana om van daaruit te worden ingezet.

Amerikaanse militairen uit de getroffen gebied die in Duitsland zijn gestationeerd mogen via websites en gratis telefoontjes zoeken naar hun familieleden. Die kunnen over heel Amerika verspreid zitten.

„De eerste week was het moeilijkst. Ik had werkelijk geen idee of mijn familieleden nog leefden of dood waren.” Sergeant Jamie Bosarge (24) kon op geen enkele manier contact krijgen met haar moeder in Pascagoula, een havenstadje in het oostelijkste puntje van de staat Mississippi.

Orkanen is ze gewend. Tijdens haar jeugd- en tienerjaren in Pascagoula maakte Bosarge er verschillende mee. Toen ze op televisie de vreselijke beelden vanuit New Orleans zag, sloeg de schrik haar om het hart.

Begin vorige week lukte het de sergeant eindelijk contact te krijgen met haar moeder. „Het eerste gesprek hebben we voornamelijk gehuild.”

Haar ouderlijk huis staat, in tegenstelling tot veel andere woningen langs de kust, nog overeind. „Met water uit het zwembad heeft de familie zich kunnen redden. Ze kookten het water en gebruikten het daarna om te drinken en te wassen.”

Bosarge is instructeur bij het communicatiesquadron op de basis in Spangdahlem. Haar vader werkt in Pascagoula op een scheepswerf. „Hij verdient op die manier al meer dan dertig jaar de kost, maar zal nu naar ander werk op zoek moeten.” Volgens Bosarge drijft de kuststrook van Mississippi op twee economische pijlers: scheepvaart en casino’s.

Eigenlijk wilde ze onmiddellijk naar huis om te helpen, maar haar moeder wist Jamie Bosarge ervan te overtuigen dat ze dat beter niet kon doen. „Ze zei dat ze zich beter voelde als ik veilig in Duitsland was.”

Voorganger Mark Bartlett van de Trinity Baptist Church in Metterich, een paar kilometer ten westen van Spangdahlem, stond zondag in de ochtenddienst uiteraard stil bij de ramp die het zuiden van de Verenigde Staten trof. „We hebben een stad verloren. Laat die er weer bovenop komen. We bidden voor de overlevenden.”

Tegelijk was het zondag 11 september, de dag waarop vier jaar geleden bijna 3000 mensen de dood vonden bij terreuraanslagen in New York en Washington. Bartlett wil er niet van horen dat zijn thuisland niet goed voorbereid zou zijn op rampen. „Katrina sloeg het licht uit, er was geen water meer, vervoer lag plat. Dat moet je allemaal weer organiseren.”

Bij de pakken neerzitten is niet goed, aldus de ouderling die zondag de vaste predikant van de Engelstalige gemeente met zo’n 200 leden verving. „Ik heb gesproken over de musjes uit Matthéüs 10. Niet een van deze zal ter aarde vallen zonder uw Vader, staat er in de Bijbel. We mogen ons vertrouwen op God stellen.” Of God iets te zeggen heeft met de ramp, durft Bartlett niet te zeggen. „Aan een veroordeling gaat meestal een waarschuwing vooraf. Die was hier niet.”

Tijdens het laatste telefoontje dat sergeant Jamie Bosarge eind vorige week voerde met haar moeder, moest ze ineens lachen. „Mam vertelde dat ze net per post een rekening voor het water had gekregen. Die kwam aan terwijl grote delen van de omgeving onder water staan en de waterleiding niet functioneert.” Haar moeder reageerde laconiek op de ongelukkige samenloop van omstandigheden. „Ze zei: Wat gaan ze doen als ik niet betaal? Het water afsluiten?”