Dat zegt prof. dr. U. Rosenthal, voorzitter van het COT, Instituut voor Veiligheids- en Crisismanagement, over de hulpverlening aan slachtoffers van orkaan Katrina.

Rosenthal, die de ontwikkelingen in het gebied op de voet volgt, zegt geen oordeel te kunnen vellen over de manier waarop de Amerikaanse autoriteiten op dit moment met de steeds ernstiger gevolgen van orkaan Katrina omspringen. In de tijd voordat de orkaan aan land kwam, zijn volgens hem enkele noodzakelijke en ingrijpende maatregelen genomen.

„De burgemeester van New Orleans heeft de grootste evacuatie in vredestijd bevolen die er ooit is geweest”, aldus Rosenthal. „We noemen dat ook wel een besluit vanuit de tragische kant: je weet dat het slecht is, maar net iets minder slecht dan een ander besluit. Maar moet je je voorstellen dat het niet was gebeurd.”

Ook het opvangen van evacués in de plaatselijke Superdome noemt Rosenthal begrijpelijk. Hij herkent de gespannen sfeer die er nu aan het ontstaan is. „Meteen na rampen is er door de ingrijpende gebeurtenissen altijd sprake van een sterk gevoel van saamhorigheid”, zegt hij. „Maar dat duurt nooit lang. Vierentwintig uur, misschien enkele dagen. Maar daarna komen toch de vragen.”

Hij legt daarbij een verband met incidenten in Nederland. „Het was niet zo dat de autoriteiten dit maanden van tevoren zagen aankomen. Maar natuurlijk zullen hierna vragen worden gesteld over eventuele fouten die zijn gemaakt. Net zoals bij ons bij wateroverlast wordt gevraagd of je wel buitendijks huizen of gevaarlijke industrie mag neerzetten. De stad New Orleans blijkt er kwetsbaar bij te liggen.”

Volgens de COT-voorzitter speelt bij de hulpverlening sterk mee dat Amerikanen een andere mentaliteit hebben. Zij zijn zich volgens hem bewuster van de risico’s op rampen. Hij wijst daarbij op het jaarlijkse tornadoseizoen in bepaalde delen van het land.

„Zelfs in de wetenschappelijke benadering zie je dat. Er is heel sterk iets van: mensen kunnen zichzelf heel goed redden. Het is niet zoals bij ons dat er meteen massaal hulp vanuit de overheid komt. Het gaat daar meer om financiële garanties en dergelijke. Maar de zelfredzaamheid kent natuurlijk zijn grenzen. In dit geval was er zo’n geweldige klap. Dan moet je er heel veel van buitenaf naar toe brengen.”