Een Rabobank, een advocatenkantoor en talloze andere kantoren staan er in de Houtense Molenzoom. En vlak voor -of naast- de kerk staat het opvallende kantoorpand van het Hoogheemraadschap. Bekleed met grijze en zwarte leien.

Op de parkeerterreinen staat het vol met auto’s, zelfs in de vakantietijd. De straten zijn leeg. Ook op het met slagbomen afgesloten terrein van de Eskolkerk staan auto’s. Het gebouw is rank, niet massief. Witte stenen, rode stenen, hoge ramen, lage ramen, zwart dak. Op de rand van dat dak zit een vogel. Hij zingt uit volle borst. En op de Molenzoom is het zo stil dat je zelfs dat hoort.

Koster Hoogendoorn vertelt dat de gereformeerde gemeente van Houten nog niet zo oud is. „Ontstaan in 1987 en lange tijd op zoek naar grond voor een eigen gebouw.” Hij lacht: „Eigenlijk hoort een kerk tussen de huizen te staan, vind ik. Maar dit was in Houten echt de beste plaats. En we hebben het hier heel erg goed. De contacten met de buren zijn prima, we hebben nooit last. Op zondagen is het hier natuurlijk uitgestorven. Dat heeft als voordeel dat we nooit problemen hebben met het parkeren van de auto’s. Altijd plek. Bovendien is Houten een echte fietsgemeente. We hebben onlangs de fietsenstalling uitgebreid, maar die staat bij mooi weer toch alweer helemaal vol.”

In 1998 werd het onderkomen van de gemeente, die nu gediend wordt door ds. J. S. van der Net, geopend. Bij binnenkomst valt direct een beschilderd raam tussen de hal en de kerkzaal op met daarop afgebeeld de druiventrossen die de verspieders vonden in het dal van Eskol. Druif, betekent die naam. Natuurlijk verwijst de kerknaam niet naar de plaats waar het gebouw staat, maar naar de geschiedenis uit Numeri 13. De verspieders die waren uitgezonden om het beloofde land te verkennen, sneden in een dal een druiventros af die zo groot was dat twee mannen hem moesten dragen. Ze gaven het dal de naam Eskol (Numeri 13:24).

Binnen in de kerkzaal valt vooral de soberheid op. Boven de eenvoudige preekstoel hangt het orgel. Midden in de kerk aan het plafond een moderne kroonluchter. Hoogendoorn laat de lampjes gloeien. „Het is de blikvanger in de ruimte, anders zou het wel erg leeg zijn.” Hoeveel lampjes er precies in de luchter branden, weet hij niet. „Maar ik denk wel meer dan zestig. En ik zie dat er weer twee kapot zijn”, registreert hij met een feilloos kostersoog.

De zaal telt 550 zitplaatsen en is tijdens de zondagse diensten helemaal gevuld. „We kunnen nog uitbreiden.” Hoogendoorn wijst naar de plaats waar je de kerk binnenkomt. „Hier kan de kerk uitgebouwd worden en we kunnen ook een grote galerij bouwen waar zo’n 250 mensen zouden kunnen zitten. Maar op galerijen zijn we niet zo gesteld.”

Ondanks dat de koster ook vindt dat een kerk eigenlijk tussen de huizen hoort te staan, is hij blij met deze plaats in de kantorenwijk. „We hebben een bijzonder goede relatie met de buren. Ik heb bijvoorbeeld een pasje waarmee ik de slagboom van de parkeerplaats bij het gebouw van het Hoogheemraadschap kan openen. Omgekeerd hebben zij aan medewerkers pasjes uitgegeven waarmee ze onze slagboom omhoog kunnen doen zodat ze doordeweeks bij de kerk kunnen parkeren.”

Als er doordeweekse kerkdiensten zijn, bijvoorbeeld rouw- of trouwdiensten, dan neemt Hoogendoorn even contact op met het Hoogheemraadschap. „Dan weten ze dat ze die dag hier geen auto’s neer kunnen zetten. En dat geeft echt nooit problemen. Nooit. Zo had ik een keer een werknemer die z’n auto hier altijd op de stoep voor de kerkdeur zette. Niet in de vakken dus. Even een gesprekje met m’n contactpersoon bij het Hoogheemraadschap en het was voor altijd afgelopen. Het is misschien niet het ideaal van een gemeente om een kerkgebouw te hebben tussen de kantoren, maar hier werkt het uitstekend.”

Dit is het zesde deel in een serie artikelen over kerken en hun omgeving. In deze serie acht portretten van kerkgebouwen die gelegen zijn op bijzondere plaatsen. Volgende week donderdag deel 7.