Dit stelt hoogleraar rechtssociologie Nick Huls in het vrijdag verschenen Nederlands Juristenblad.

Hij pleit voor een derde en laatste onderhandelingsronde om de juridische houdbaarheid van de Duisenberg-regeling te onderzoeken. Volgens hem is de wet WCK van toepassing op een aanzienlijk deel van de aandelenleaseportefeuille en is een deel van de transacties nietig.

Afgelopen april stelde oud-centralebankpresident Duisenberg een regeling voor in de omvangrijke leaseaffaire, die in juni door grote groepen beleggers werd geaccepteerd. Na jarenlange strijd kwam er een einde aan het conflict tussen grote groepen gedupeerde afnemers van aandelenleaseproducten en de bank Dexia. Een eerdere bemiddelingspoging van oud-ombudsman M. Oosting was vorig jaar mislukt.

Volgens Huls is Duisenberg bij zijn schikkingsvoorstel niet ingegaan op de juridische details en richtte zijn compromis zich vooral op de kwijtschelding van schulden die resteerden nadat de effectentransacties waren afgelopen.

Aandelenleasetransacties zijn niet alleen een beleggingsproduct, zij vormen ook een lening. Maar tot nu toe is volgens Huls de effectenleasekwestie nog nooit benaderd vanuit het perspectief van de wet WCK, de wet die kredietverlening aan de consument reguleert.

Als gevolg van de schikking van Duisenberg krijgen beleggers van Dexia een korting van tweederde op de restschuld bij afloop van hun effectenleaseovereenkomst. Partners die hebben meegetekend, krijgen hun restschuld volledig kwijtgescholden. Voor klanten die eerder ingingen op een aanbod van Dexia, komt een ruimere regeling.

Eind jaren negentig, toen de beurs record na record boekte, waren aandelenleaseproducten enorm populair. Vanaf 2000 daalden de koersen echter hard, waarna veel mensen met een restschuld kwamen te zitten. De aandelen leverden onvoldoende geld op om de lening af te lossen.