Vol overgave grijpen de handen van Cees van Dijk in de klavieren van het orgel. De klanken van het instrument zijn hoorbaar op straat. Het is tegen 10.00 uur in dagactiviteitencentrum De Dorsvloer in Bodegraven en het eerste deel van Van Dijks dagtaak zit er bijna op. „Nog even wat musiceren, een kopje koffie en dan ga ik weer.”

Van Dijk is vervoersvrijwilliger voor de stichting Siloah, de stichting gehandicaptenzorg van de Gereformeerde Gemeenten. Dagelijks vervoert hij Gerlen, 22 jaar en autistisch, van haar woonplaats Waddinxveen naar De Dorsvloer en weer terug. Dat Van Dijk zich voor het vrijwilligerswerk beschikbaar stelde, gaat in tegen de landelijke trend. Die laat zien dat ook in 2004 het aanbod aan vrijwilligers weer verder daalde, zo maakte het SCP vanmorgen bekend.

Van Dijk zegt die trend wel te kunnen plaatsen. „Niet iedereen heeft hier zin in”, stelt hij berustend vast. Ook sommigen van zijn voormalige collega’s fronsten verbaasd de wenkbrauwen toen Van Dijk ze liet weten bij Siloah aan de slag te gaan. „Maar ik heb altijd gezegd: Ik ga echt niet thuis zitten als ik eenmaal met werken ben gestopt.”

Ook van Siloah zelf kreeg Van Dijk een waarschuwing voor hij aan de vrijwilligersklus begon. „Ze zeiden: Weet waar je aan begint. Gerlen kan in de auto best lastig zijn. Toen ze nog per taxi werd vervoerd, wilde ze haar kousen en schoenen nog wel eens door de wagen smijten. En ze heeft een keer geplast op de achterbank.”

De ervaringen van Van Dijk, voormalig gemeenteambtenaar, zijn anders. „Gerlen is zo makkelijk en lief. Het enige wat ik in de gaten moet houden, is dat ze onder het rijden het raampje niet opendraait. Verder hoef ik bijna nooit in te grijpen, maar vraag me niet hoe dat kan.”

Het spijt Van Dijk enorm dat de communicatie met zijn autistische cliëntje moeizaam verloopt. „Ik zou zo graag met dat meisje willen praten. Maar Gerlen stoot alleen maar klanken uit.” Door zo veel mogelijk gegevens van haar te verzamelen, kan Van Dijk een deel van de gebaren die ze maakt inmiddels duiden. „Als ik haar met twee gestrekte, tegen elkaar aan geduwde handen een glijbeweging zie maken, weet ik dat ze ’s avonds met haar familie in een bootje het water opgaat.”

Sinds Van Dijk, getrouwd en vader van zeven kinderen, zich als vrijwilliger inzet, is zijn inkomenssituatie behoorlijk veranderd. „Ik ben eerst minder gaan werken en later volledig gestopt. Er staat zo veel tegenover. Dat je een band opbouwt met zulke mensen.”