Homoseksuelen beleven gouden dagen. Het Spaanse parlement nam gisteren een wet aan die hun toestaat in het huwelijk te treden. Ze mogen ook kinderen adopteren. Dat is echter niet alles. Het Canadese Lagerhuis stemde deze week eveneens voor legalisering van het homohuwelijk.Nog altijd typeren tal van christenen homoseksualiteit als zonde. Zowel rooms-katholieken als mensen van de Reformatie keuren het af dat mensen van gelijk geslacht met elkaar omgaan alsof ze getrouwd zijn. Dat mag niet leiden tot haat. Het valt niet te ontkennen dat er in dit opzicht in reformatorische kring in de loop der jaren het een en ander misging. Toch is het juist de zonde zelf -die doet hun God verdriet- waardoor mensen die van harte bij de Bijbel willen leven zich pijnlijk getroffen weten.

Sommige christenen menen dat ze met publiek ageren tegen al wat zij beschouwen als kwaad hun plicht voldoende vervullen. Protesteren tegen de zonde op grond van Gods wet. Natuurlijk. Maar de samenleving kent en erkent de God van die wet niet meer. Dus al dat gevit -zo komt dat over- met een beroep op „die hogere macht daar in de hemel” zegt veel mensen niets meer. Het interesseert ze niet. Waarom zou iemand die niet in God gelooft zich iets van Hem aantrekken? De tijd is voorbij -althans in grote delen van West-Europa- dat de doorsnee vloekende vuilnisman nog enig benul heeft van wie God is.

Christenen kunnen blijven herhalen dat de homoseksuele leefwijze -en allerlei andere zonden- vanuit hun visie verkeerd is. Op grond van Gods Woord. Dat is al heel wat gedaan vanuit reformatorische kring. Het is niet verkeerd. Hoewel het die ’protestanten’ het risico van rechtszaken oplevert. Maar in de loop van de tijd verflauwt het christelijk protest. Van lieverlee stellen mensen zich wat soepeler op tegenover het kwaad. Omdat het nu eenmaal toch niet valt te keren.

Als christenen steeds meer zwijgen en als het aanwijzen van de zonde geen steun meer vindt in het volksgeweten, lijkt de tijd aangebroken om het ook eens op een andere manier te proberen. Protest klinkt altijd negatief in de oren van de aangesprokenen. Is het niet goed om de grote waarde van het christelijk huwelijk weer te gaan onderstrepen? Als een geweldige, positieve gave van God? Moet het niet zo zijn dat mensen die de Heere niet kennen jaloers zouden kunnen worden op een huwelijk in de Heere?

Een christelijk huwelijk is een verbond waarbij God is betrokken. Gebaseerd op liefde en trouw. De partners helpen en steunen elkaar in alle dingen die tot het tijdelijke en het eeuwige leven behoren. Van scheldpartijen tegen elkaar is geen sprake. Wel van accepteren, respecteren, vergeven. Zo behoort het althans te zijn. Zo zouden christenen -en zeker mensen van de Reformatie- dienen te leven.

Het valt echter te vrezen dat er bij degenen die protesteren tegen de zonde van homoseksualiteit óók een heleboel mankeert. Dat zij ook zelf de maat van Gods Woord niet halen. Dat hun voorbeeld niet tot jaloersheid verwekt. Wat is dat erg! Het is gemakkelijk om te zeggen hoe verkeerd anderen het doen. Maar kennen christenen zelf hun voorrecht? Vervullen zij zelf hun opgave om van het huwelijk te maken wat God bedoelde?

Als de individualistische en materialistische geest van de tijd ook mensen die bij de Bijbel zeggen te leven in zijn macht heeft gekregen, leidt dat tot devaluatie van het huwelijk. Die wetenschap zou christenen tot schuld moeten zijn. Juist de Reformatie leerde met al die schuld tot Christus te gaan. Zonder Hem valt de gave en opdracht van het christelijk huwelijk eigenlijk niet te vervullen. Als Hij de plaats krijgt die Hem toekomt in het christelijk gezin zouden niet-gelovigen er weer jaloers op kunnen worden. Dat zouden nog eens gouden dagen blijken.