Zalm voelt zich misdeeld door de kiezer. Tijdens zijn eerste persconferentie als partijleider beroept hij zich op zijn prestaties als minister van Financiën. Volgens hem worden die breed erkend, maar werd er de laatste tijd „niet meer zo veel over gesproken.” Zalm noemt het „pijnlijk voor degenen die de afgelopen zo hard hebben gewerkt” dat het CDA „met nietsdoen de oogst van de onvrede incasseert.”

Zalm is een ronduit populaire VVD’er. Hij bezit het onverschrokken imago dat iedere partijleider nodig heeft. Bovendien straalt hij een aanstekelijke vrolijkheid uit. Hij is breed bekend als de grote lachebek van het kabinet die saaie debatten kan opleuken met grappen. Fenomenaal is zijn reactie op een niet-werkende microfoon, waarvoor hij wilde reageren op een motie. „We voeren ’em niet uit”, zo vatte hij zijn betoog op stemkracht samen.

Zalm is een man van het volk. Hij woont -als atypische VVD’er- in een gehuurd rijtjeshuis. Hij laat zich ’s morgens zelden ophalen door zijn dienstauto, maar fietst naar zijn werk. ’s Avonds is hij doorgaans op tijd weer thuis, want zijn gezin gaat hem boven de politiek. En -last but not least- Zalm houdt erg veel van flipperen, een speelse bezigheid met balletjes op de zogenaamde flipperkast.

De 50-jarige Zalm is niet echt een belezen ideoloog, laat staan een intellectueel. Hij kan niet tippen aan het abstracte denkvermogen van zijn voorganger Bolkestein. Zijn mooiste film is een cowboyfilm en zijn voorgeschiedenis is een praktische. Zalm was tot 1994 directeur van het Centraal Planbureau, waar hij het zogenaamde behoedzame scenario bedacht. Als minister werd hij de geestelijk vader van de Zalmnorm, de strikte scheiding van uitgaven en inkomsten.