De twee sjiitische organisaties blijven als enige groep achter de pro-Syrische president Emile Lahoud staan. De tweede man van Hezbollah, sjeik Naim Qassem, bevestigde dit afgelopen weekend. Ondanks de grote overwinning van de oppositie moet Lahoud volgens Qassem „gewoon” aanblijven. Lahouds politieke carrière hangt al maanden aan een zijden draadje. Zijn zesjarige termijn werd vorig jaar na instructie van Damascus door het pro-Syrische parlement met drie jaar verlengd.

Afgezien van het felle commentaar op het aanblijven van de president lijkt de oppositie nu ook het debat met Hezbollah te hebben gestart. De toekomst en de vorm van de beweging staan ter discussie. De oppositieleiders zijn van mening dat de partij geen dubbele rol mag hebben. Gewapend verzet gaat volgens hen niet samen met regeren in het parlement.

Op de omstreden zender Al-Manar-tv wil men voor het eigen publiek voorlopig niets van kritiek horen. Pas gekozen parlementsleden slaan als vanouds oorlogstaal richting Israël uit en zweren de wapens nooit in te zullen leveren.

Nu de verkiezingen achter de rug zijn, dient er het een en ander besproken te worden voordat de partijen daadwerkelijk een regering kunnen vormen. Veel Libanezen willen dat VN-resolutie 1559 volledig wordt uitgevoerd. Deze resolutie schrijft, behalve de terugtrekking van alle Syrische strijdkrachten, het ontwapenen van alle militante groepen in het land voor. Om een flinke vinger in de pap te krijgen besloot Hezbollah de geschillen met de andere sjiitische groepering, de Amal-beweging, bij te leggen. Beide partijen hebben duizenden actieve aanhangers, maar voor de overwinning in het parlement werd niets aan het toeval over gelaten.

De sjiitische coalitie won alle 35 parlementszetels in het zuiden en de Bekaavallei. Desondanks is van een overweldigende overwinning absoluut geen sprake. Kritiek van een VN-team dat de verkiezingen in het zuiden observeerde, werd uit de pers gefilterd. Volgens de waarnemers werd in diverse gebieden „agressief” campagne gevoerd. Daarnaast was er een teleurstellende opkomst van minder dan 45 procent.

In onbereikbare gebieden van het zuiden stonden zelfs speciale Hezbollah- en Amal-bussen klaar om de mensen naar de stembus te begeleiden. In het stemlokaal sierden posters van Hassan Nasrallah de muren met de tekst: „Als je niet voor ons stemt, dan ben je voor Bush en tegen Libanon.”

Ook de berichten van volledig gesluierde vrouwen die weigerden hun gewaad af te doen zodat hun identiteit onmogelijk kon worden vastgesteld, zorgden voor veel irritatie in het land. In christelijke dorpjes in het zuiden was de opkomst minder dan 5 procent, omdat er alleen uit sjiieten gekozen kon worden.

De islamitische verzetsgroep is tot op de dag van vandaag als enige partij in het land zwaarbewapend. Dit zorgt ervoor dat de kwetsbare binnenlandse verhoudingen in Libanon ernstig worden verstoord. Ook het sporadische geweld in het grensgebied veroorzaakt veel binnenlandse discussie.

Alle kritiek richting de militante beweging ten spijt, laat Hezbollah er geen twijfel over bestaan dat „de strijd” nog niet is gestreden. Pas zodra de Shebaa-boerderijen -een kleine nederzetting op het drielandenpunt van Libanon, Syrië en Israël- door Israël wordt teruggegeven, kan over het inleveren van de wapens worden gesproken. In de Zesdaagse Oorlog annexeerde Israël deze nederzetting van Syrië, maar zij wordt door de verzetsgroep geclaimd.

Een van de invloedrijkste nieuwe oppositieleden is oud-generaal Michel Aoun. Hij won in de afgelopen vier stemrondes net als de coalitie van Saad Hariri een flinke hoeveelheid zetels in het parlement. De oppositie wil van deze verse meerderheid gebruikmaken om snel een aantal openstaande zaken op te lossen.

Aoun bracht afgelopen weekend als eerste politicus het gevoelige onderwerp van de ontwapening naar voren. Er moet volgens de bewindsman, die veertien jaar in ballingschap in Frankrijk woonde, een binnenlandse discussie worden gestart en aan het einde van de discussie dienen de wapens van het verzet te worden overgedragen aan het Libanese leger. Deze mate van binnenlandse kritiek en open discussie over de rol van de beweging in de samenleving is geheel nieuw. Nu de Syriërs weg zijn, durven steeds meer Libanezen zich publiekelijk tegen de sjiitische organisatie uit te spreken.

Hezbollah zal moeten leren zich aan te passen aan de Libanese samenleving zonder Syrische voorkeursbehandeling. De enige oplossing om de verzetsstrijders een alternatief te geven en de balans in het land niet nog verder te verstoren is de beweging in één klap om te vormen tot een onderdeel van het nationale leger. Maar dan onder het bevel van een democratisch gekozen parlement, met een soennitische premier en een christelijke president aan het hoofd.