Ach, hoe ijdel zijn de kinderen der mensen die hun hoogste blijdschap in veldlust zoeken, terwijl hun hart is als een braakliggende akker, die niets dan doornen en distelen voortbrengt. Wat wonder is het dat in zulke verwilderde harten niet een woord van trouwe vermaning en waarschuwing plaats vindt, maar dat de zonde daar hoe langer hoe meer aanwast en dat haar wortels zo diep in hun hart indringen dat er niets dan misgewas in plaats van vruchten des geloofs bespeurd wordt.Ja, hoe zullen de mensen het voor God verantwoorden die onder het voorwendsel van geoorloofd vermaak de hoflust misbruiken en zelfs de dag des Heeren niet ontzien, op welke men tot de voorhoven van de Heere behoorde te gaan om het onkruid van de zonden uit te roeien.

Gaat heen, o, godvergetend kind van de wereld en zie of niet een mol of een ander redeloos dier, dat de hovenier doodt, gelukkiger is dan u in uw zondige wandel. Immers die heeft, gedood zijnde, noch goed, noch kwaad te verwachten. Voor u zal de hel echter de verwachting zijn.

Maar gij, o, kind des Heeren, leert de wereld voorzichtig gebruiken. U draagt zorg dat, wanneer de Heere grote dingen met u wil doen, u de zaligheid van uw ziel niet vergeet. Dat is het grootste werk dat u in de wereld moet verrichten.

Coenrad Mel, predikant te Herszfeld (IJdelheid der wereld, 1753)