Die Welt

De Britse conservatieve parlementariër Daniel Hannan, vaste columnist bij de Duitse krant Die Welt, schrijft dat de Brusselse elite zich niets aantrekt van het Franse en het Nederlandse nee en gewoon doorgaat met de verwezenlijking van haar plannen.
„De heren die ik zojuist heb geciteerd (de europarlementariërs Hans-Gert Pöttering, Daniel Cohn-Bendit en Jo Leinen) beschouwen de geschiedenis blijkbaar in deterministische, hegeliaanse zin. Voor hen is de Europese eenwording niet alleen wenselijk, maar zelfs onvermijdelijk. Dat betekent volgens hun zienswijze dat de publieke weerstand niets anders is dan een hindernis die moet worden overwonnen - een kuil in de weg naar een vaststaand doel. (…)De opvatting dat de mensen in Frankrijk en Nederland mogelijk ”fout” zouden hebben gestemd, schijnt het democratische proces in het algemeen ter discussie te stellen. Dat impliceert dat politici in eerste instantie beslissen welke richting we uitgaan en dat zij vervolgens hun kiezers in die zin manipuleren, zodat zij hen volgen. Echter, de representatieve regeringsvorm leeft van politici die op de publieke opinie reageren. Mijn Duitse collega’s noemen dat populisme, ik noem het democratie. (…)

Het proces is al begonnen. (…) Inderdaad hebben de meeste wetsontwerpen waarover de europarlementariërs vorige week in Straatsburg stemden, betrekking op de Europese grondwet als juridische basis. Kortom, het gaat door alsof Fransen en Nederlanders ja hebben gestemd.”

The Times
De commentator in The Times roept met het oog op de komende top in Brussel de Britse regering ertoe op zich sterk te maken voor economische hervormingen in Europa. Londen zal veel smaad over zich heen krijgen vanwege zijn korting, maar „veel belangrijkere kwesties blijven onbesproken.”

„Het is duidelijk dat Europa zich begint te verdelen langs twee lijnen, het nieuwe en het oude, en het succesvolle en het falende. Toch zijn het oude en falende vastbesloten dat het nieuwe en succesvolle moet blijven vasthouden aan de normen die hun eigen landen zo moeizaam hebben doen voortgaan. (…) Want ondanks al het mooie gepraat over ”eerlijkheid”, is de vraag welke van de volgende drie landen eerlijker is in het verschaffen van mogelijkheden voor zijn meer volwassen burgers (…): Frankrijk, Duitsland of Groot-Brittannië? In 2004 was het werkgelegenheidspercentage onder ”oudere werknemers” -mensen tussen de 55 en de 64- in Frankrijk 37,3 procent, in Duitsland 39,2 procent en in Groot-Brittannië 56,2 procent. (…) Welke Europese richtlijn heeft Groot-Brittannië aangenomen om te verzekeren dat zijn burgers meer mogelijkheden in het leven hebben? Flexibiliteit in het aannemen (en ontslaan) is van essentieel belang als bedrijven en landen keuzemogelijkheden willen verschaffen aan hun burgers. (…)

De Britse regering heeft een veel eerlijker maatschappij geschapen dan die waarop veel van haar Europese bondgenoten toezicht houden, en Tony Blair moet dat argument deze week krachtig hanteren, wanneer de leiders van de regio nadenken over een continent zonder een grondwet die de armoede van de kwetsbaren zou hebben geïnstitutionaliseerd (…).”
Time

In het Amerikaanse weekblad Time gaat Michael Elliott in op de vraag of de VS wel of niet blij moeten zijn met het Franse en het Nederlandse nee.
„(…) algemeen wordt aangenomen dat (…) de regering-Bush stiekem wel blij zal zijn (…). Per slot van rekening werd Jacques Chirac, de nemesis van hen die voorstander waren van de oorlog in Irak, vernederd. En de bezorgde Amerikanen die angstig wakker liggen van de gedachte dat de EU een coherente politieke rivaal van de VS wordt, kunnen nu rustig slapen.

In werkelijkheid zijn de referenda slecht nieuws voor Washington. (…) Europa heeft twee kenmerken waaraan tekort is in de wereld: het is rijk en het is democratisch. Amerikaanse beleidsmakers weten dat zij niet alles kunnen doen - elke fout rechtzetten, iedere tiran overbluffen, ieder persoon die met armoede is geslagen, oprichten, alle troep in het milieu opruimen. De VS hebben bekwame en bereidwillige vrienden nodig om hun doelstellingen te verwezenlijken. Zij worden nu geconfronteerd met het vooruitzicht van een Europa wiens politieke bandbreedte zal worden geabsorbeerd door oeverloze debatten over de institutionele structuur van de EU.”