Wat babyluikje in het Duits is, kan Stoker zo vertellen. „Babyklappe, gevonden op internet”, zegt hij. Een zoektocht met het digitale medium maakte hem duidelijk hoeveel van die luikjes er in Duitsland zijn: 67. Fantastisch, meent Stoker; 67 gecontroleerde mogelijkheden voor directe medische zorg voor het door radeloze ouders achtergelaten ongewenste kind.

Vanwege de associatie met het kattenluikje heeft het woord een wat sinistere bijklank. Een baby behandel je toch niet als een dier? „Voor het ongewenste kind kan het babyluikje het laatste redmiddel zijn om in leven te blijven”, betoogt Stoker. „Je weet niet wat ouders die in nood zijn doen.”

Eigenlijk weet hij het toch wel en velen met hem: „Veel radeloze ouders zien abortus als de laatste uitweg. Of ze leggen hun kind te vondeling, om van erger niet te spreken.”

Zou het babyluikje dat kunnen voorkomen? „Ja”, meent Stoker, „het is een verwarmd hokje, een soort brievenbus bij een ziekenhuis of een andere instelling, waar moeders hun ongewenst kind anoniem kunnen afgeven. Na het openen van het luik heeft ze nog een paar minuten om zich te bedenken. Daarna gaat het kastje dicht en wordt de baby onderzocht en verzorgd. Vervolgens wordt hij voor adoptie opgegeven.”

Stoker ziet het als pure noodzaak dat hij de werkgroep Babyluikje (behalve uit hem nog bestaande uit een SP-raadslid uit Leeuwarden) vanuit het hoge noorden en op persoonlijke titel moet oprichten. „Ik heb eerst de christelijke partijen in de Kamer benaderd, maar die zitten toch een beetje met het onderwerp in hun maag.” Een beleidsmedewerker van de ChristenUnie die belast is met de permanente campagne voor de partij liet Stoker doorschemeren zijn vingers er niet aan te willen branden. „Wel heeft hij een heleboel informatie voor me verzameld, waarmee ik nu verder kan.”

Dat de christelijke partijen met het onderwerp in hun maag zitten, kan Stoker wel plaatsen. „Wie zo’n luikje gebruikt, laat zijn kind anoniem achter. De vrees van SGP en ChristenUnie is dat dat strijdt met de kinderrechtenconventie van de Verenigde Naties, die voorschrijft dat ieder kind het recht heeft zijn eigen afkomst te kennen. Toch valt er op die angst het nodige af te dingen. Je kunt het recht op informatie over iemands achtergrond toch niet laten opwegen tegen het recht op gezondheid en leven, zeker niet bij een kwetsbaar kind?”

Toen het vanuit de landelijke politiek stil bleef, ging Stoker zelf tot actie over. „Ik laat het er niet bij zitten, zo steek ik niet in elkaar.” Een publiciteitscampagne moet christelijk Nederland nu de handen ineen doen slaan. En daarna? „Daarna wordt de invoering van het babyluikje in Nederland misschien alsnog een feit”, hoopt Stoker. „Er zijn in Nederland genoeg ouders met belangstelling voor adoptie. En dit is een alternatief voor abortus, dat spreekt christenen zeker aan.”

Als raadslid van een christelijke eenmansfractie weet Stoker uit ervaring dat de politiek vaak traag werkt, maar het weerhoudt hem niet van actie. „Als niemand hierover begint, blijft alles bij het oude.”