De organisatie publiceerde de cijfers woensdag op de Internationale Dag van de Vermiste Kinderen. Het is volgens de stichting voor het eerst dat in kaart is gebracht naar welke landen de ontvoerde kinderen gaan.

Egypte wordt gevolgd door Turkije (36), de Verenigde Staten (32), Marokko (20) en Tunesië (20). Het gaat om jongens en meisjes die door een van de ouders worden meegenomen, veelal naar het land van herkomst van deze man of vrouw.

Van de 423 ontvoerde kinderen werden er volgens de stichting 84 op de een of andere manier teruggehaald. In het geval van Egypte lukte dat slechts negen keer. Uit Turkije kwamen dertien kinderen terug, terwijl uit de VS tien kinderen werden teruggehaald. Uit Marokko en Tunesië kwamen respectievelijk twee en vier kinderen terug.

Behalve daadwerkelijke ontvoeringen registreerde de stichting sinds 2001 391 dreigende kidnaps. Ook in dit rijtje staat Egypte (met 67) bovenaan.

Volgens een woordvoerster van de stichting opereren Egyptische vaders vaak met een vooropgezet plan. „Ze komen naar Nederland, trouwen en krijgen een kind. Als ze een verblijfsvergunning hebben, sturen ze het kind naar Egypte omdat het daar volgens hen een betere toekomst heeft. De vrouw heeft zich daar maar bij neer te leggen”, aldus de zegsvrouw.

Sinds 1980 bestaat er het Haags kinderontvoeringsverdrag, dat in Nederland sinds 1990 van kracht is. De landen die het hebben ondertekend, werken mee aan het terugvinden van de kinderen en het zoeken naar een oplossing. In elk van de landen is daar een speciale organisatie voor opgericht. In Nederland is dat de Centrale Autoriteit, onderdeel van het ministerie van Justitie.

Volgens een woordvoerster van deze instantie worden de ontvoeringen naar deelnemende landen aan het verdrag „voor het overgrote deel opgelost.” De kinderen keren terug of er komt een regeling. De problemen liggen bij de landen die het verdrag (nog) niet ondertekend hebben, zoals Egypte en Marokko. Daar moet de oplossing worden gevonden door diplomatie, rechtszaken en eigen initiatief.