Eén ding staat echter bij voorbaat vast: Voor het eerst in de geschiedenis krijgen de marrons, afstammelingen van weggelopen slaven, een eigen stem in het parlement, en wel in de persoon van ex-rebellenleider Ronnie Brunswijk.

Boslandcreolen zijn in Suriname in alle opzichten achtergesteld. In het binnenland is nauwelijks werk te vinden, veel kinderen hebben geen toegang tot onderwijs en de toch al tekortschietende gezondheidszorg in het land laat in het regenwoud helemaal te wensen over. Hun situatie is uitzichtloos en het geloof in de oude politieke partijen hebben ze allang verloren.

Vele duizenden boslandcreolen hebben sinds de jaren tachtig hun traditionele leefgebied in het regenwoud verlaten en zijn naar de hoofdstad Paramaribo getrokken in de hoop een betere toekomst op te kunnen bouwen. Maar ook daar vinden ze vooral bittere armoede, niet in de laatste plaats omdat zij nauwelijks Nederlands spreken, een lage opleiding hebben en daardoor geen enkele kans hebben om een baan te vinden.

Vooral jongeren zoeken hun toevlucht in het criminele circuit. Zeker 80 procent van de zware misdrijven wordt gepleegd door boslandcreolen. Die cijfers liggen ergens onder in een la bij de autoriteiten, maar het is een publiek geheim. Niemand durft er eigenlijk over te praten uit vrees van discriminatie te worden beticht. Laat staan dat er naar de oorzaken en mogelijke oplossingen van de problemen wordt gezocht. Iets wat niet in de openbaarheid komt bestaat immers niet, zo wordt in politiek Suriname geredeneerd. Zoals dat ook met heikele zaken als HIV/ aids en tienerprostitutie het geval is.

De boslandcreolen voelen zich massaal voor de gek gehouden, omdat de regering-Venetiaan opnieuw de verkiezingsbeloften van vijf jaar geleden nauwelijks is nagekomen. Er zou worden gezorgd voor werkgelegenheid, beter onderwijs en betere gezondheidszorg, terwijl de infrastructuur zou worden verbeterd om de hoofdstad Paramaribo in reistijd dichterbij te brengen. Water en elektriciteit moesten voor iedereen binnen handbereik zijn. In werkelijkheid is er, op enkele kleine projecten na, bitter weinig gerealiseerd.

De boslandcreolen lijken de Nationale Partij Suriname (NPS) van het staatshoofd, die van oudsher op hun steun kon rekenen, nu massaal de rug toe te keren. Ze kiezen voor de kleine marronpartijen ABOP en BEP, die voor het eerst hun krachten hebben gebundeld. Volgens de opiniepeilingen liggen er vandaag 2 tot 3 van de 51 parlementszetels te wachten op de combinatie. Eentje is er weggelegd voor Ronnie Brunswijk, die plechtig heeft beloofd zich in te zullen zetten voor de bewoners in het binnenland. De 43-jarige Brunswijk, ooit lijfwacht van ex-dictator Desi Bouterse, heeft al een grillige carrière achter de rug. Begin jaren tachtig haalde hij voor het eerst de krantenkolommen als bankovervaller. Zijn eerste buit haalde hij gewapenderhand weg bij de bank in zijn woonplaats Moengo. Een deel van het geld verdeelde hij onder de bewoners van het destijds welvarende bauxietstadje. Het leverde hem de bijnaam Robin Hood op. Met de rest van de buit kocht hij wapens en vormde het junglecommando.

Sinds het officiële einde van de binnenlandse oorlog in 1991 is het levenspad van Brunswijk bezaaid met incidenten, variërend van schietpartijen tot zware mishandeling. Slechts een enkele keer zat hij een paar weken in de cel, want zelfs binnen de rechterlijke macht wordt hij nog altijd gevreesd.

Vandaag de dag is Brunswijk hout- en goudhandelaar en doet hij nog wat andere vage zaken. Volgens de Nederlandse justitie zit hij ook in de cocaïnehandel. Eind jaren negentig werd hij in hoger beroep en bij verstek tot zes jaar cel veroordeeld en sindsdien loopt er een internationaal opsporingsbevel tegen hem.

Brunswijk ziet zichzelf al op het pluche zitten. „Mijn aanwezigheid zal de politiek in ieder geval weer wat levendiger maken. Mensen zijn niet meer geïnteresseerd in wat zich in de volksvertegenwoordiging afspeelt omdat daar een taal wordt gesproken die niemand begrijpt. Daar ga ik verandering in brengen.” Er zijn maar weinig Surinamers die het wat dat betreft niet met Brunswijk eens zijn.