De herdenking eindigde bij het speciale kinderkunstwerk. Daar werden de namen van de 22 overleden slachtoffers voorgelezen. De nieuwe burgemeester P. den Oudsten hield een toespraak.,De wonden zijn vers. Veel verdriet heeft nog geen plek gekregen. Toch zien we om ons heen het nieuwe leven weer de wijk instromen".

Het gapende gat van Roombeek wordt - ook letterlijk - steeds meer gedicht. De tocht is minder beladen dan de vorige herdenkingen. In een waterig zonnetje lopen de meesten ontspannen keuvelend door de nieuwe wijk. „Is dit oud of toch nieuwbouw", vraagt een enkeling zich af bij het zien van de stadswoninkjes. Voor anderen is het een weerzien met elkaar. „Ja, het gaat prima en goed gezond, hoor", klinkt het opgewekt.

In de Museumlaan werken bouwvakkers onverstoord verder. Het getekende gezicht van Frans Harhuis toont dat de tijd niet alle wonden heelt. Hij staat in de deuropening van zijn nieuwe woning aan de Tollenstraat 101 en kijkt uit op het monument Verdwenen Huis. „Ja, ik heb nu een mooi graspleintje voor mijn huis liggen, maar geef me toch maar de lelijke muur die er vroeger stond. Het wordt nooit meer zoals het was. De huizen zijn prima, maar daar krijg je de sfeer van de volkswijk niet mee terug".

Aan het eind van de tocht wordt een gedicht voorgedragen en zingen kinderen een lied onder een eeuwenoude lindeboom. Het vredige slot wordt ruw verstoord door een slachtoffer van de vuurwerkramp die zijn emoties de vrije loop laat en begint te schreeuwen. Hij wordt door de politie afgevoerd. Niet alles is verwerkt.