Hoewel ook op zondag wordt gepreekt, is de opkomst op vrijdag het hoogst. Vrijdag is de rustdag voor de moslims, die ruim 90 procent van de bevolking uitmaken. Veel christenen moeten op zondag gewoon werken en gaan daarom noodgedwongen op vrijdag naar de kerk.

Het kerkgebouw is niet meer dan een vierkanten betonnen kolos die in het verleden als appartementencomplex dienstdeed. Slechts een groot koptisch kruis op het platte dak verraadt de huidige functie van het pand. Een aantal vertrekken is als kerkzaal ingericht. De andere kamers worden in beslag genomen door de bibliotheek, het kantoor van de voorganger en ruimtes voor sociale activiteiten.

De kerkzaal doet sterk denken aan de bijbelse tempel. Mannen en vrouwen gescheiden. Een rijk versierd voorhangsel waarachter zich het heilige bevindt. Af en toe trekken gelovigen hun schoenen uit en verdwijnen achter het rode gordijn. Talloze iconen aan de wand vertellen de bijna 2000 jaar oude historie van de Koptische Kerk.

Op zangerige toon leest een ouderling het bijbelgedeelte voor. Hij verhaalt over de geschiedenis van Nicodémus, die midden in de nacht de Heere Jezus gaat opzoeken. „Centraal stond bij Nicodémus de vraag naar de wedergeboorte”, legt de voorganger even later uit. „Hij probeerde dat op een natuurlijke manier te begrijpen, maar daar kwam hij niet uit. Hoe kan iemand in zijn moeders buik terugkeren? Tot Jezus hem op de geestelijke betekenis wees. Daar komt het ook voor ons op aan: de werking van de Heilige Geest in ons leven.”

Na de dienst drommen tientallen gemeenteleden samen voor het kantoor van de voorganger. De meesten komen om financiële steun vragen. Daarvoor heeft de kerk de ”Broederschap van de Heer” in het leven geroepen, een instituut dat tot taak heeft de armen bij te staan. „De rijkere gelovigen dragen maandelijks een bedrag aan de Broederschap af. Daarvoor kopen wij uiteenlopende goederen die we vervolgens onder de armen verdelen”, legt de predikant uit. Vanwege mogelijke spanningen tussen christenen en moslims, heeft de leiding van de koptische kerk besloten dat voorgangers niet met naam en toenaam in de media naar buiten mogen treden.

Onophoudelijk rinkelt de telefoon in het propvolle kantoortje van de voorganger, die zo’n 500 gezinnen onder zijn hoede heeft. „We hopen binnenkort het orthodoxe Paasfeest te vieren, dus dit is voor mij een heel drukke tijd”, zegt de priester. „Behalve de reguliere diensten, moeten we voorbereidingen voor de paasviering treffen. Tevens proberen we de armen in deze periode extra te gedenken.”

Over de gewapende bewaker bij de ingang van de kerk haalt hij zijn schouders op. „Ach, de regering wil dat nu eenmaal. Zij hebben die man daar neergezet om onze mensen te beschermen. Dat is natuurlijk goed, maar er is hier nog nooit iets gebeurd, dus we zouden makkelijk zonder kunnen.”

Zelf was de voorganger minder fortuinlijk. Door zijn zwarte ambtsgewaad en het grote koptische kruis op zijn borst, is hij vanzelfsprekend door iedereen als christen te herkennen. „Dat werd me een keer bijna fataal. Een groep mensen probeerde me op straat te stenigen. Als de veiligheidsdienst niet tussenbeide was gekomen, was het verkeerd met me afgelopen.”

Toch beschrijft de predikant de relatie tussen Egyptische christenen en moslims als over het algemeen „normaal.” „Af en toe zijn er incidenten. Maar gewoonlijk leven we in goede harmonie met elkaar. Het hangt heel erg van de persoonlijke instelling van mensen af. Als we respect hebben voor elkaar, is er niets aan de hand. De problemen beginnen als we geen respect meer kunnen opbrengen.”