De broer van een van de twee patiënten wil juist betere zorg afdwingen, de vader van de andere, die wél levensbeëindiging wilde, heeft tot driemaal toe ongelijk gekregen van de rechtbank.

Deze week was, als het aan Pietro Crisafulli had gelegen, de stekker uit de apparatuur gegaan die zijn broer Salvatore in leven houdt. Salvatore ligt sinds negentien maanden in coma. Het dreigement van levensbeëindiging werd voor het eerst vorige week geuit, toen Crisafulli de Italiaanse gezondheidszorg en de politiek een ultimatum van een week stelde.

Crisafulli wil dat zijn broer, die nu in een normaal openbaar ziekenhuis ligt, wordt opgenomen in een private instelling waar hij fysiotherapeutische zorg kan krijgen. Het probleem is dat Crisafulli niet de middelen heeft om de kosten te betalen, die ruim 10.000 euro per maand bedragen. „We zijn wanhopig”, zei Crisafulli, die meent dat Salvatore uit coma kan raken met gespecialiseerde zorg. „De situatie van mijn broer is vergelijkbaar met die van Terri Schiavo.”

De regering kwam, gevoelig als ze is voor de stem van het volk, direct in actie. Francesco Storace, die sinds het derde kabinet-Berlusconi ruim een week geleden aantrad, minister van Gezondheid is, reisde direct naar het dorp in de buurt van het Toscaanse Pistoia om de familie van Crisafulli gerust te stellen. Hij beloofde hulp. Een paar dagen later vond de minister dat het echter de taak was van het gewest Toscane. „De patiënt heeft voortdurende zorg nodig en het is de taak van het gewest om te zorgen voor herstel, palliatieve zorg en logopedie.”

Dat Storace ook pijnverlichtende zorg noemt, is mogelijk omdat die de voorkeur heeft van de Rooms-Katholieke Kerk. De regionale gezondheidsraad is bereid over de brug te komen en wil de kosten van de private zorg betalen, ook al ligt de instelling waar Crisafulli zijn broer wil laten opnemen in een ander gewest. Het zag er daarom al eerder deze week niet naar uit dat Salvatore aan zijn lot zou worden overgelaten.

Een zaak die wel meer lijkt op de gebeurtenissen in de Verenigde Staten, is de toestand van Eluana Englaro. Zij is een 34-jarige vrouw die al dertien jaar in coma ligt. Beppino, haar bejaarde vader, wil dat het ziekenhuis stopt met het haar kunstmatig te voeden. Englaro zegt haar te willen „bevrijden” van de onmenselijke en verslechterde conditie waartoe ze is veroordeeld. De vader betoogt, zoals vaak gebeurt in zulke situaties, dat Eluana toen ze gezond was altijd heeft beweerd liever dood te zijn dan in comateuze toestand te leven. „De natuurlijke gang van zaken krijgt op deze manier niet zijn loop.”

Net als in het geval van Schiavo, waarbij de echtgenoot pas na jaren van coma ijverde voor de beëindiging van kunstmatige voeding, verzocht Englaro pas zes jaar geleden om stopzetting van voeding. De artsen van het ziekenhuis weigerden pertinent mee te werken aan deze vorm van euthanasie. Tweemaal werd Englaro’s verzoek vervolgens door de rechtbank behandeld, maar ook zij wezen het af.

In april boog ten slotte de hoogste rechtbank van het land zich over de zaak. Maar ook daar kreeg Englaro nul op zijn rekwest. De rechtbank beargumenteerde dat Peppino niet de juiste persoon is om het verzoek in te dienen, omdat hij als vader te veel emotioneel betrokken zou zijn. Het hof vraagt om een ”bijzondere bewaarder” die haar belangen beter kan behartigen.

De laatste troef die Englaro wil uitspelen is zijn hoge leeftijd. „Wat gebeurt er met mijn dochter als ik overlijd?” is de vraag die hij stelt.