Grote delen van de Hervormde Kerk geven blijk van diepe verontrusting en grote gewetensnood ten aanzien van het SoW-proces. Naar de mens gesproken is een scheuring van de Nederlandse Hervormde Kerk onvermijdelijk als het SoW-proces wordt doorgedrukt. Modaliteiten die een goot deel van de kerk vertegenwoordigen, misschien wel het grootste deel van de kerkelijk meelevende hervormden, doen uiterste pogingen om een scheuring te voorkomen. Ook uit het midden van de kerk worden de gevaren gezien en wordt constructief meegedacht. En wat is het antwoord van het moderamen?

De SoW-trein wordt in de hoogste versnelling gebracht. Hij moet en zal het eindstation nu zo snel mogelijk binnendenderen. Onbarmhartig wordt heengewalst over de grote pijn, de grote gewetensnood en vele duizenden leden en ambtsdragers van de kerk. Mensen die hun kerk liefhebben en zich tot doel stellen de kerk te behouden bij en terug te brengen tot de waarheid zoals ze is in Christus Jezus onze Heere. Naïef wordt gedacht dat een goede voorlichting, een stuk bezinning en inkeer de bezwaren wel zullen wegnemen. Het laat weer eens uiterst schrijnend zien hoe weinig serieus de bezwaren tegen SoW tot nog toe door de leiding van de kerk genomen zijn.

Dat wat het sterkste argument lijkt om iedereen voor SoW te winnen, is juist het grootste bezwaar: „Daarom is er ook alles aan gedaan om iedereen een veilige en gewaarborgde plaats te geven in de verenigde kerk.”

Pluriformiteit
De pluriformiteit wordt in de verenigde kerk tot norm verheven. Men mag een voorstander zijn van het door God ingestelde huwelijk. Men mag ook het homohuwelijk zegenen. Men mag de gereformeerde belijdenisgeschriften aanvaarden. Maar men moet ook de betekenis van de Leuenberger Konkordie erkennen, die deze belijdenisgeschriften ontkracht. Men mag alleen na gedane geloofsbelijdenis aan het heilig avondmaal deelnemen en een ambt vervullen. Men mag deze dingen ook zonder geloofsbelijdenis doen. Men mag de kinderdoop handhaven, maar ook loslaten; de Bijbel zien als het onfeilbaar Woord van de levende God, maar ook als een verzameling van menselijke geschriften met goddelijke elementen. Want ieder moet een veilige en gewaarborgde plaats hebben. Waarheid en leugen moeten gelijke rechten hebben. Meningen en principes die elkaar tegenspreken, moeten gerespecteerd worden. Zo maakt men van de kerk een grabbelton van dwalingen. En dat moet in een kerkorde worden geregeld en door dezelfde kerkorde worden gesanctioneerd. Aan deze kerkorde wil men toch alle leden van de kerk straks binden. Dit is een ernstige en onaanvaardbare vorm van gewetensdrang.

Dat wat in de huidige kerkorde helaas ook meer impliciet aanwezig is, wordt in de nieuwe kerkorde openlijk en schaamteloos geëtaleerd. Degenen die de gereformeerde belijdenis liefhebben, hebben zich juist altijd ernstig verzet tegen deze geest. Zij willen de kerk terugbrengen tot haar historische wortels en belijdenis. Hun geweten wordt door deze vereniging en deze kerkorde ernstig geweld aangedaan.

Helaas, degenen die hierdoor in grote gewetensnood raken, worden wat minachtend behandeld. Zij moeten nog tot inkeer komen en nog wat betere informatie krijgen. Dan worden zij wel ’bekeerd’ tot het moderne pluriformiteitsdenken van de meerderheid van onze synode. En anders? Moeten ze dan toch maar gaan? Zijn zij dan de boosdoeners die de eenheid in de weg staan?

Machtspositie
Dubbel schrijnend is het dat het moderamen van de synode heel goed weet dat de meerderheid van alle meelevende hervormden deze koers absoluut niet wil. Alleen is door historisch scheefgegroeide verhoudingen de synode niet meer een weerspiegeling van de kerk. En alleen de synode kan en behoort dit recht te trekken. Zo zijn we in de onaanvaardbare situatie terechtgekomen dat in feite een meerderheid van de synode, een minderheid van de kerk vertegenwoordigt. En deze minderheid wil een onaanvaardbare gewetensdrang opleggen aan de meerderheid door middel van deze kerkorde en deze vereniging. Het moderamen denkt kennelijk vanuit de comfortabele machtspositie dat zij bij stemmingen de vereiste meerderheid zeker zullen behalen. Moge de Heere het genadig verhoeden.

De eenheid die deze kerkorde beoogt, is de bijbelse eenheid niet. Zeker is de eenheid van de kerk ook een onderdeel van de waarheid Gods. Wij worden geroepen en gedrongen tot eenheid. Het lichaam van de kerk mag niet gescheurd worden. Zij die kinderen zijn van hetzelfde verbond mogen niet vaneengescheiden worden. De Heere Jezus bad: „Opdat zij allen één zijn, gelijkerwijs Gij, Vader, in Mij en Ik in U, dat ook zij in Ons één zijn, opdat de wereld gelove dat Gij Mij gezonden hebt.” Maar Hij bad ook: „Heilig ze in Uw waarheid; Uw Woord is de waarheid.”

De ware eenheid is de eenheid in Christus. Een eenheid die iets afspiegelt van de eenheid tussen de Vader en de Zoon. Die eenheid komt tot stand door de geloofsvereniging van de ware kerk met Christus. Die eenheid is eenheid in Zijn waarheid, een eenheid in Zijn Woord, door de Heilige Geest. Van die eenheid straalt iets uit naar de wereld. Dat is een liefdeseenheid, die anderen jaloers maakt. Deze eenheid is tegengesteld aan een eenheid waarin waarheid en leugen beide gelijke rechten hebben. Een eenheid waarin wordt goedgepraat wat God in Zijn Woord een gruwel noemt, is het tegenovergestelde van wat de Heere Jezus bedoelt. Tegen die eenheid hebben wij te waarschuwen in heilige bewogenheid en verontwaardiging. Tegen die eenheid hebben wij te bidden en te werken in afhankelijkheid van de Heere, zoveel als wij kunnen.

Gebed
Laat het ons vurig en voortdurend gebed zijn dat de Heere de ogen opene van onze synodeleden. Opdat wij ons bekeren tot Hem en tot Zijn waarheid. Dat wij eenheid zullen zoeken en vinden met allen die Zijn Naam ootmoedig vrezen en buigen -onvoorwaardelijk- voor Zijn goddelijk bevel.

„Volgend jaar is het zover”, zo besluit de SoW-scriba zijn rede tot de triosynode. Hij vergat er iets voor te zetten: Deo Volente. „Zo de Heere wil en wij leven.” Wij hopen op en bidden om een wonder. Zodat deze eenheid verijdeld wordt en de scheuring van onze kerk voorkomen wordt. Dat de synode van deze (d)ram(p)koers terugkeert. Ja, dat wij allen ons verootmoedigen in waarachtig schuldbesef: „Wij hebben God op ’t hoogst misdaan, wij zijn van ’t heilspoor afgegaan. Ja, wij en onze vaad’ren tevens.” Dat wij allen hartelijk buigen voor Gods onfeilbaar Woord. Dat wij allen Jezus Christus eren en kennen als God en Zaligmaker, Die dood geweest is, maar Die leeft. Dan zullen wij iets van de ware eenheid beleven, die Hij Zelf werkt Deo Volente.

Dat juist is onze troost en kracht. Uiteindelijk ligt de Kerk in Zijn hand. Veni Creator Spiritus (Kom, Heilige Geest). Die Geest Die in alle waarheid leidt.

De auteur is hervormd predikant te Waarder.