Als reactie op de door de Republikeinen aangevoerde actie in het Congres die erop gericht was de voedingssonde weer bij Terri Schiavo in te brengen hebben de Democraten in de oppositie de Republikeinen aangevallen op hun „hypocrisie” in deze zaak. Waarom, vragen ze, komt de partij van het federalisme en de vijandigheid tegen een zelfverzekerde federale rechtspraak plotseling tussenbeide in een staatszaak en geven ze de zaak-Schiavo over aan de federale rechter?

Als het al verwarrend is om Republikeinen te zien vechten voor federale interventie, dan handelen ze ten minste vanuit hun diepste pro-life-overtuigingen - het leven moet gekoesterd worden in welke vorm dan ook, en het behouden ervan is een van de hoogste waarden. De grimmigste inconsequenties vinden we aan de andere zijde, aan de kant van de liberalen, die normaal gesproken de federalisatie van alles ondersteunen, maar de gedachte niet kunnen verdragen dat een federale rechter de feiten uit de zaak-Schiavo herziet om te beslissen of ze wel of niet uitgehongerd mag worden.

Laten we omwille van de discussie eens aannemen dat de feiten van de zaak-Schiavo met elkaar in conflict zijn (en dat zijn ze): of ze in een blijvend vegetatieve toestand verkeert, of dat ze vooruit kan gaan, of dat ze eerder een wens heeft geuit om onder deze omstandigheden te sterven. Laten we daarna de inconsequenties eens bekijken.

Doodstraf
Gevangenen die op de doodstraf wachten, beroepen zich uiteraard op de federale rechtbank, zelfs nadat ze jarenlang naar de rechtbank van hun staat zijn geweest (zoals ook de zaak van Schiavo). Liberalen hebben deze federale herziening altijd verdedigd, zelfs wanneer dit eindeloos doorgaat. In de jaren negentig accepteerden de Republikeinen wetten die uitgevaardigd waren door president Clinton, waardoor de ter dood veroordeelden zich slechts eenmaal op de federale rechtbank konden beroepen. De Democratische afgevaardigde John Conyers bekritiseerde de wet als „inconsistent met ons democratisch rechtssysteem.” Conyers was een van de 53 Democraten in het Huis van Afgevaardigden die zich ertegen verzetten om Schiavo uiteindelijk hetzelfde recht te geven op herziening van de zaak. Een recht dat hij veroordeelde moordenaars wel wilde geven.

Volgens het wetsvoorstel betreffende Schiavo mag een federale rechter bekijken of een van haar federale burgerrechten geschonden is. Sinds wanneer zijn Democraten tegen een federaal onderzoek naar mogelijke schendingen van burgerrechten? Ze hebben steeds het veertiende amendement gebruikt om wat vroeger lokale zaken werden genoemd -van stemrecht tot huisvesting- tot onderwerp van de rechtspraak van de federale overheid te maken op grond van de burgerlijke rechten. Ze steunden in 2000 de federale interventie om verkeersopstoppingen op de New Jersey Turnpike te onderzoeken die zogenaamd de rechten van de automobilist zouden schenden. Verkeersopstoppingen! Maar een federale rechterlijke herziening of Schiavo zal leven of sterven ligt buiten het bereik?

Invaliden
De liberalen zijn altijd beschermers geweest van de gehandicapten, en dat heeft hun veel waardering opgeleverd. Ze keurden in 1990 de wet voor Amerikanen met invaliditeit goed, een algemene federale wet die moet voorkomen dat invaliden de toegang tot bijvoorbeeld een bioscoop ontzegd wordt - zeker, een zaak van ondergeschikt belang vergeleken met het ontzeggen van voeding. Een principiële Democraat is in dit opzicht senator Tom Harkin (Iowa), een advocaat voor de gehandicapten die het nemen van „alle voorzorgsmaatregelen” in de zaak-Schiavo steunt.

Begin jaren negentig verdedigden de Democraten wetgeving om federale straffen te creëren voor seksegerelateerd geweld. In andere woorden, iedere keer dat een brute echtgenoot zijn vrouw slaat, is dat een federale zaak. Maar wanneer een echtgenoot -met een motivatie die door de familie van zijn vrouw betwijfeld wordt- zijn vrouw wil laten verhongeren, worden sommige Democraten felle tegenstanders van federale macht.

Altijd als aan het leven gerelateerde vragen rijzen, vragen de liberalen: hoe kunnen de conservatieven vóór het behouden van levens zijn als ze ook het executeren van mensen steunen? Daar is een antwoord op, maar een veel belangrijker vraag is voor de andere kant: Hoe kun je je enerzijds verzetten tegen de doodstraf voor moordenaars, maar in feite de doodstraf onderschrijven voor Schiavo, wier enige misdaad is dat ze zichzelf niet kan voeden? Natuurlijk is het mogelijk om tegen de wet betreffende Schiavo te zijn op basis van principiële procedurele gronden en volhouden dat het niet de zaak van het Congres of de federale gerechtshoven is. Maar het is te verwachten dat wanneer ze iets anders dan het lot van de arme Terri Schiavo beschouwen, de liberalen hun nieuw gevonden wantrouwen jegens federaal handelen weer zullen laten varen.

De auteur is hoofdredacteur van het conservatieve (internet)tijdschrift National Review (www.nationalreview.com) en auteur van het boek ”Legacy: Paying the Price for the Clinton Years”.