De getuige, de 56-jarige bouwvakker Mehemet Aliu, die zich voor het UCK met logistiek en de aanschaf van wapens bezighield, legde een verrassende verklaring af. Milosevic’ eigen leger en politie zouden wapens hebben verkocht aan het separatistische leger van de etnische Albanezen in de Servische provincie Kosovo.

Het ongeloof stond Slobodan Milosevic op het gezicht geschreven. Aliu, die met twintig anderen heeft gewerkt aan de aanschaf van wapens voor het UCK, schat dat 80 procent van de UCK-wapens afkomstig was van de Serviërs. Aliu zei dat te kunnen bewijzen, toen de verbaasde Milosevic bleef doorvragen.

Milosevic wilde de namen weten van de Serviërs die wapens zouden hebben verkocht aan het UCK. Volgens Aliu noemden de Serviërs om veiligheidsredenen hun naam niet. Eén naam noemde de getuige wel, die van Arkan, de inmiddels vermoorde Servische militieleider. Van een van Arkans mannen zegt Aliu een vrachtwagen vol wapens te hebben gekregen.

De getuige had ook een soort ’boodschappenlijstje’ meegenomen, een handgeschreven noot in het Servisch over allerlei wapentuig dat aan het UCK zou moeten worden geleverd. Opnieuw wilde Milosevic de namen weten van de Servische „criminelen” die wapens aan de Albanese „terroristen” zouden hebben geleverd. „Wij hebben hier te maken met een hele serie misdaden. Diefstal, illegaal wapenbezit en het zaaien van dood”, aldus Milosevic.

Hierop volgde geredetwist tussen rechters, aanklagers en de amici curiae (vrienden van het hof). De rechters besloten uiteindelijk dat de getuige geen namen hoeft te noemen, omdat zij niet relevant zijn voor de tenlastelegging tegen Milosevic. Daarom moeten die „onbekende personen” niet in gevaar moeten worden gebracht. De ex-president was het daar niet mee eens. De bemoeienis van buitenlandse geheime diensten met het conflict in Joegoslavië zou daardoor niet duidelijk worden.

Alle partijen in de rechtszaal leken verrast over de wending die de getuigenis van Aliu nam. De aanklagers hadden hem eigenlijk opgeroepen als getuige voor Servische moorden op Albanezen in Pristina, de hoofdstad van Kosovo, tijdens de NAVO-bombardementen op Joegoslavië in 1999. De gedode Albanezen waarover Aliu eerder een schriftelijke verklaring had afgegeven, kwamen door tijdgebrek niet meer aan de orde. De noodzaak om te vechten tegen de „terroristen” van het UCK is een cruciaal punt in de verdediging van de ex-president. Tijdens het kruisverhoor van de eerste UCK-strijder die hij in de Haagse rechtszaal tegenkwam, wilde Milosevic van Aliu weten wanneer die zich bij het UCK had aangesloten. „Dat is geheim”, was Alius antwoord. Dit viel niet in goede aarde bij de rechters. Getuigen moeten voor het tribunaal immers beloven de waarheid te zeggen „de hele waarheid en niets dan de waarheid.”

„Het is geheim voor hem”, zei Aliu, naar Milosevic wijzend, „en niet voor u, de rechters.” Na enig aandringen wilde Aliu wel kwijt dat hij zich in maart 1998 bij het UCK aansloot. Eerder op de dag getuigde in het Milosevic-proces de weduwe van een vermoorde etnisch Albanese vakbondsleider. Volgens Aferdita Hajrize (37) viel op 24 maart de Servische politie haar woning in Kosovska Mitrovica binnen. Haar man Agim, haar 11-jarige zoon en haar 65-jarige schoonmoeder werden doodgeschoten.

Met haar overlevende kinderen sloeg Hajrize op de vlucht. Servische troepen stuurden haar terug naar Mitrovica. Daar werden zij en andere Kosovaren door Serviërs op bussen naar Montenegro gezet.

Tijdens het kruisverhoor stelde Milosevic zich terughoudend op, „gelet op het immens tragische verlies dat u heeft geleden.” Een eerdere keer toen een weduwe getuigde in het Milosevic-proces, had de ex-president zich ook milder gedragen tijdens het kruisverhoor.