„Juist omdat het bijna onmenselijk klinkt, lijkt het me zo gaaf om te doen”, zegt Isabel Brüggenwirth (30). Samen met Charlotte Folkersma (29) vliegt ze woensdag naar Marokko. Na enkele dagen acclimatiseren staan ze zondag in de woestijn, waar het overdag ruim 40 graden kan worden. Zeven vrouwen en negentien mannen uit Nederland beginnen dan met in totaal 868 deelnemers aan de eerste 31 kilometer.

Na een dag met 41 kilometer wacht de zwaarste etappe van ruim 85 kilometer door het zand. „Ik ben zo benieuwd hoe het is om in het donker onder die sterrenhemel te rennen”, blikt Brüggenwirth vooruit. Of ze die gemiddeld veertien uur durende etappe onderbreken om te slapen, weten zij en Folkersma nog niet. Mogelijk gebruiken ze juist de warme middag voor een langer rustmoment.

Na deze langste etappe rennen de Utrechtse vrouwen nog 43, 31 en 21 kilometer. Elke etappe moeten ze voor de bezemwagen, een kameel die de route met 3 kilometer per uur aflegt, bij het tentenkamp zijn. Onderweg zijn er watertappunten, ’s avonds moeten ze het met 5 liter doen voor het maken van eten, drinken en opfrissen met een washandje.

Aangezien de deelnemers zelfvoorzienend zijn, wordt alle bagage afgewogen. Precies is berekend hoeveel gevriesdroogde maaltijden er nodig zijn en welke koekjes nodig zijn voor de meeste energie met het minste gewicht. Naast verplichte spullen als een warmtedeken, zonnebrandcrème en noodfluitje, is er ruimte voor persoonlijke afwegingen. Folkersma heeft haar matje doormidden geknipt, want „mijn benen hoeven er niet op”. Brüggenwirth heeft voor de koude woestijnnachten met een volledig matrasje en kussentje „een lekker hotelletje geboekt”.

Met nog geen duizend man rennen door de woestijn, terwijl je „alleen maar zand en een paar kamelen ziet”, zorgt volgens Folkersma voor een bijzondere band in de groep. De twee vrouwen zullen elkaar ook nodig hebben, want zeker is dat ze afwisselend momenten van mentale tegenslag krijgen. „Maar je weet dat, als je dan doorgaat, je er ook weer uitkomt.” Hooguit een medische oorzaak kan hen volgens Brüggenwirth doen stoppen. „Zolang je kan blijven lopen, de ene voet voor de andere kan zetten, kun je nog door.”