Veel mensen weten wat het is om een moskee in de buurt te hebben. De muezzin, een soort ambtsdrager, kondigt vanaf de minaret -de slanke toren bij het gebouw- aan dat de tijd voor het verplichte gebed is aangebroken. Dat gebeurt luidkeels en elektronisch versterkt. Zodanig dat het regelmatig protest oproept bij omwonende Nederlanders die niet van herrie gediend zijn. Omdat ze willen uitslapen. Of omdat ze zich als christen ergeren aan de toenemende aanhang van de islam.Een moskee in Hoofddorp gaat daar iets aan doen. De lokale leidslieden hebben besloten hun moslims voortaan via lichtsignalen op te roepen om te bidden. Om de vrede te bewaren met de buren. Dat is een aardig gebaar van de allochtone medelanders. Het is verstandig. En de mensen in Hoofddorp die zich niet graag ergeren, zullen er stellig blij mee zijn.

Toch valt er meer te zeggen. Als de oproep tot gebed ’s morgens om halfvijf wakker maakt, draaien Nederlanders zich liever nog een keer om. Zij geven de voorkeur aan slapen. Dat geldt immers ook mensen die op zondag naar de kerk gaan? Is dat eigenlijk niet een beetje beschamend? Het gaat er niet om bijval te betuigen aan de islam. Integendeel. Maar zouden juist christenen er -gezien de nood van de tijd- niet goed aan doen ook vroeg op te staan om te bidden? Desnoods op het signaal van de muezzin. Zijn zij -wij allen- in geestelijk opzicht, ondanks alle orthodoxe woorden, niet lui?

De maatregel in Hoofddorp schijnt voorbeeldig en aardig voor de toekomst. Want het aantal moskeeën groeit. Daardoor zou ook de ergernis kunnen toenemen. Volgens de cijfers van het CBS telde Nederland in 2003 meer dan 900.000 moslims. In de loop van dit jaar groeit dat wellicht tot boven de 1 miljoen. Het is niet ondenkbaar dat er in West-Europa ooit meer moslims zullen zijn dan rooms-katholieken. Het aantal islamitische gebedshuizen in Nederland ligt boven de 450 en groeide de afgelopen decennia explosief. In Amsterdam en Rotterdam staan tientallen moskeeën. Is het dan niet fijn als mensen zich niet hoeven te ergeren aan de gebedsoproep?

Inderdaad. Toch kunnen christenen die op zondag graag hun kerkklok laten luiden beter voorzichtig zijn met het betuigen van instemming met het Hoofddorpse initiatief. Als het breder ingang vindt, zou er een tijd kunnen komen dat ook de zondagochtendse oproep om naar de kerk te komen het zwijgen wordt opgelegd. Hoeveel mensen ergeren zich niet aan het klokgelui om kwart over negen of kwart voor tien? In een aantal gevallen heeft dat al geleid tot actie, zoals het in dekens wikkelen van de luiklok en het doorknippen van het besturingssysteem.

Nog altijd koesteren sommige christenen een theocratisch ideaal. Terecht. Toch verkeren vooral de meer orthodoxen in Nederland zo langzamerhand in een situatie die erom vraagt zich te richten op overleven. Indien gereformeerden hun godsdienst publiek willen blijven uitoefenen, kunnen ze er niet omheen dat anderen dat ook willen. Dat is de werkelijkheid in een land dat ooit als christelijk gold.

De groei van de islam en de ergernis aan het lawaai vanaf de minaret brengt christenen bij de bittere werkelijkheid dat ze in een minderheidspositie terechtkomen. Zij mogen vechten voor hun historische rechten. Maar ze moeten er tegelijkertijd rekening mee houden dat ze het niet meer voor het zeggen hebben.

Er is nog een ander aspect. De overal verrijzende slanke torens bij de moskeeën, de luidkeelse, publieke oproep tot gebed en de lichtjes in Hoofddorp stellen christenen een vraag. Het zien van islamitische gebedshuizen die de christelijke verdringen, doet wellicht de tranen in de ogen schieten. Wegens het fiasco van de kerk. Maar biedt het leven van mensen met een Bijbel ook een boodschap? Of blijkt juist daarin dat christenen te weinig bidden?